Hoe heb ik mijn tweede en laatste zwangerschap ervaren

Dit was echt voor mij geen leuke zwangerschap, want het was zowel lichamelijk als mentaal een hele opgave. Ik heb er letterlijk alles voor moeten laten, omdat ik lichamelijk bijna helemaal niks meer kon. Ik moest ontzettend veel loslaten, de zorg van Naud bijna volledig overdragen aan anderen en zelf vooral alleen beneden in de kamer, in bed slapen en rusten. En dan ook dagelijks medicijnen innemen en prikken/spuiten om te voorkomen dat de kleine trombose in de placenta zou krijgen en het voorkomen van een vroeggeboorte.

Het is een zwangerschap geweest met een paar ups, maar vooral heel veel downs. Wat heb ik ’t er moeilijk mee gehad dat ik er niet van kon genieten, want ja, dit was dan wel de laatste zwangerschap. Maar toch zijn er ook mooie momenten geweest. Ik heb namelijk wel nog veel gedaan en geprobeerd te doen om dit vast te leggen en herinneringen maken.

We hebben een paar fotoshoots gedaan met een dierbare vriendin, ons buurmeisje, een gipsbuik laten maken, want die kreeg ik ook weer van mijn schoonmoeder en als klap op de vuurpijl nog echt een fantastisch cadeau gekregen van mijn dierbare vriendin Kyra, haar man Jonatan en mijn liefste man Jurgen. Ik werd door Kyra meegenomen naar een verrassing. Ik had werkelijk waar geen idee waar we naartoe gingen, tot echt de laatste seconde niet, totdat we de kamer inliepen.

Eerst dacht ik dat we lekker gingen lunchen, of wellicht een zwangerschapsmassage o.i.d. Maar toen liep ik de kamer binnen en zag ik daar de prachtige buikbeelden van Gravida. Wauw, ik schoot meteen vol. Hoe bijzonder is dat en wat een groot cadeau en voor mij zo waardevol en van zo’n grote betekenis. Ik ben enorm dankbaar dat we dit nog hebben kunnen vastleggen en dat ik straks een prachtig beeld heb staan in de kamer van deze bijzondere ontwikkeling in mijn buik. Ik heb wel 2 mini mensjes mogen laten groeien in mijn buik en dat heb ik wel met alle liefde gedaan, hoe zwaar het ook was.

Ik ben ook enorm dankbaar dat we zoveel hulp hebben gekregen van familie, vrienden, buren en kennissen uit de buurt. Wat een lieve mensen hebben wij om ons heen die ons door deze moeilijke tijd hebben geholpen en gesteund. Dat heeft ons zoveel rust gegeven en tijd voor mij om te richten op de zwangerschap en mijn lijf rust geven. Naud ging met onwijs veel plezier iedere woensdag-, donderdag-, en vrijdagochtend naar de buren, gezellig eten en dan werd hij daarna naar kdv gebracht.

Iedere zondagavond kwam mijn allerbeste vriendin (en soms haar vriend ook) bij ons slapen en mij op maandag meehelpen met Naud, op dinsdag naar opa en oma toe en in het weekend wel bij ons en twee keer gelogeerd bij de opa’s en oma’s. En naast die hulp voor Naud hebben we ook wekelijks fantastische hulp in huis gehad met het huishouden en schoonmaken. Hulp vragen is heel moeilijk, maar we hebben er onze weg in gevonden. En het was ook nodig voor het gezin en zo hebben we alle keuzes gemaakt met dat in ons achterhoofd.

En ja, wat vond ik dat mega moeilijk om zoveel los te laten. Van zelfstandig, naar zo afhankelijk van alles en iedereen. Ik heb veel momenten gehad dat ik te overprikkeld was, niet meer kon en durfde te slapen om zorgen van Naud met z’n astma, door de pijn in mijn lijf en dat ik zo klaar was met alles. Het deed mij aan zoveel kanten verdriet en ik kon het niet meer verwerken allemaal. Ik voelde mij zo ontzettend opgesloten in huis, maar kon bezoek en gezelligheid ook niet hebben. Ik zat telkens in tweestrijd over wat wel of niet goed was.

Ik was zo blij om mijn beste vriendin op maandag in huis te hebben, maar ook dan lag ik wel veel te slapen, omdat ik in en in moe was door alle pijn en emoties. Maar het was al fijn om haar in huis te hebben en Naud is ook zo gek op haar dus dat was heel leuk om te zien. Ik heb veel contact gehad met de POP-poli over mijn gevoelens, mijn vragen, onzekerheid en angsten. Veel praten helpt, schrijven ook, maar mijn hoofd en energie was op. Ik kon vaak echt letterlijk niks uitbrengen op een dag. Er zijn maar een paar dagen geweest waarop ik meer energie had en eruit wilde en ging.

Ik telde zoveel uren, minuten van de dag af. Want wat zag ik op een gegeven moment op tegen de nachten, maar ook tegen de dag. Non-stop had ik pijn, kon ik niet lekker meer liggen, zitten en staan. Ik heb ook een (gelukkig korte tijd) alleen mezelf kunnen verplaatsen vanaf het bed, in de rolstoel even naar de wc of keuken en weer terug in bed.

De laatste periode was echt intens en daar kwam ook bij dat Naud weer mega last had van z’n astma en dat ging van kwaad tot erger. Mijn ouders zijn hier geweest om te logeren, veel geholpen en gelukkig gaat het nu goed met hem nu hij een onderhoudspuf erbij heeft. Voor de laatste weken heb ik ook slaapmedicatie gekregen, want ik was mega overprikkeld, kon mijn rust niet meer vinden en had zo, zoveel pijn.

De weken ging gestaag voorbij en ik kwam dichterbij die 37 weken. De kleine lag nog een hele tijd heel hoog en leek geen haast te hebben in ieder geval, wat bij Naud natuurlijk wel anders was. Bij 32 weken was de kleine gelukkig ingedaald en kon ik weer iets meer lopen in huis, kleine stukjes. Het leek mij wat meer stabiliteit te geven in mijn bekken. Met de gynaecoloog besproken dat we ook met 37 weken ingeleid konden worden gezien de situatie. We hielden goed contact en ik had natuurlijk om de zoveel tijd mijn groeiecho’s.

De laatste 2 weken van de zwangerschap kwam het mooie weer en ik ging naar buiten in de tuin, proberen wat energie op te doen en wat meer te bewegen om mijn lijf wel wat voor te bereiden op de zwangerschap en mijn spieren wel wat te gebruiken en op te bouwen. Ik ben met Jurgen alleen nog een paar dagen voor de bevalling uit lunchen geweest, even eruit samen en ook met Naud erbij nog eventjes eruit. Wat was dat fijn en goed om samen nog te doen. Ook voor afleiding om de tijd door te komen en samen voor te bereiden op de bevalling en verandering. Heel bewust kiezen voor tijd samen, dat deed ons erg goed na die lastige periode.