Eenmaal terug in Nederland contact met de vakantieliefde

Toen het vliegtuig eenmaal stil stond was het eerste wat ik deed m’n telefoon aan om m’n berichtjes te checken. Pinggg berichtje, m’n hart maakte een sprongetje, daar stond een lief berichtje van E. Oh wat was ik opgelucht want ook al voelde het nog zo goed, het is nog maar de vraag wat er gebeurt wanneer de afstand gaat tellen. De eerste dagen leken perfect. We spraken elkaar regelmatig en zodra hij klaar was met werken belde hij mij wakker, zodat we konden videobellen.

Toen ineens uit het niets hoorde ik niets meer, geen telefoontje, geen appjes. Ik was volledig in de war en snapte er niets van. Ik heb hem allerlei berichtjes gestuurd met de vraag wat er aan de hand was. Uiteindelijk heb ik hem gebeld, anoniem en hij pakte op. Ik vroeg hem waar dit op sloeg en waarom ik ineens niets meer hoorde. Hij beloofde me die avond terug te bellen en alles uit te leggen als hij klaar was met werken. Ook die nacht geen belletje van hem. Ik voelde me zo gekwetst en in de maling genomen, maar me gevoel zei ook: het kan toch allemaal niet nep zijn?

Naar lang twijfelen besloot ik dat ik voor mezelf moest opkomen en dit niet was wat ik wou. Ik heb E. een bericht gestuurd met daarin dat het voor mij klaar is dat ik erg teleurgesteld ben en hij ook gewoon eerlijk had kunnen zijn als hij toch minder serieus was. Die nacht ging m’n telefoon. Het was E. Aan de ene kant was ik blij, aan de andere kant boos.

Ik pakte op en hoorde zijn stem en alsof er een knop omging smolt al mijn boosheid om in blijdschap. E. vertelde dat hij erg in de war was, zijn baas zat hem enorm te pushen, gedoe met zijn familie, hij wist het allemaal niet meer. Hij wilde me toch niet kwijt, dus een lang gesprek volgde en we gingen een datum plannen waarop we elkaar weer zouden kunnen zien en voor ik het wist was het ticket geboekt en was het aftellen geblazen.

De dag van vertrek was daar, ineens weer allemaal angsten door mijn hoofd. Wat als ik daar ben en hij komt niet opdagen? Ik kwam aan in het hotel en geen E. te bekennen. De moed zakte me in de schoenen en ineens kwam hij eraan lopen. We omhelsde elkaar en het voelde gelijk weer goed. Lange gesprekken volgden. De dagen vlogen weer voorbij en alles leek echt goed te voelen en goed te zijn. Toch schreeuwde er iets in mij dat er iets niet helemaal klopte.

E. ging naar zijn werk en ik bleef achter in het hotel. Ik ging even een serie kijken. Het gevoel dat er iets niet klopte bleef toenemen. E. zijn tablet lag op het kastje en besloot erin te gaan kijken. Eerst zag ik niets bijzonders, maar toen zag ik de app die wij ook gebruikten om met elkaar te appen en bellen. Ik opende de app en er stonden 2 gesprekken, 1 gesprek met mij en 1 met zijn ex.

Ik opende de app met zijn ex en besloot terug te lezen. Ik zag de datums en uit de berichten kon ik halen dat ze samen geweest waren in de tijd dat ik weer terug in Nederland was. Uit de berichten kon ik ook halen dat er iets gebeurt was. Ik pakte m’n telefoon en stuurde hem een foto van de chat. Zijn antwoord terug: “???” Hierdoor werd ik zo enorm boos en verdrietig. Ik heb een vriendin opgebeld om m’n verhaal te doen.

Ineens werd er op de deur geklopt. E. was teruggekomen van zijn werk. Hij vertelde wat er was gebeurd en zweerde me dat er niets meer was dan een zoen en dat hij er enorm spijt van had. En weer zakte al mijn twijfels weg en ging ik hem geloven. Ik zei hem als het echt zo is wat hij vertelt dan stuur je haar nu een bericht om het contact te verbreken. Dit deed hij. Des te meer hij erover vertelde, des te meer ik hem ging geloven. Ik stopte m’n twijfels weg en besloot ervoor te gaan. Het was weer tijd om afscheid te nemen. Maar dit keer spraken we al af wanneer ik weer terug zou komen.

Eenmaal weer terug in Nederland ging het contact dit keer beter, we bleven met elkaar app-en en bellen. Het gemis werd ook steeds erger, maar gelukkig hadden we dit keer een nieuwe datum om naar uit te kijken.

Dit keer bracht ik deze feestdagen door in het buitenland bij hem. Hoe moeilijk ik het ook vond om niet bij mijn familie te zijn, lag mijn hart bij hem. We hadden een geweldige tijd en werden steeds closer met elkaar, alles was perfect. Hierdoor werd het afscheid nemen steeds zwaarder. We bespraken plannen voor de toekomst.

Eenmaal terug in Nederland werden de gesprekken steeds serieuzer en bekeken we de mogelijkheden om samen te kunnen wonen. Samen wonen in Nederland zou heel moeilijk worden, aangezien je allerlei visums nodig hebt, dus was de makkelijkste manier dat ik daarheen zou gaan. We hakte definitief de knoop door, ik zou vertrekken uit Nederland om daar met E. een nieuw bestaan op te bouwen.

Word vervolgt...

Wil je weten hoe het verder gaat? Volg me dan vooral! Het vervolg komt snel online!