Mijn man begrijpt me niet. Waarom zou je er tegenop kijken om met je billen bloot te gaan?

Komende week heb ik twee afspraken in twee klinieken. Ik kijk er natuurlijk naar uit, maar stiekem ook vooral tegenop. Mijn man begrijpt me niet. Waarom zou je er tegenop kijken? Ze helpen ons tenslotte verder. En zo niet, dan zijn we niet slechter af dan nu. Dat is tenminste zijn beredenering. Ik zie dat anders. Voor mij betekenen die bezoekjes aan de arts dat ik regelmatig in posities terecht kom waar mijn ouders me veelvuldig voor gewaarschuwd hebben: met de benen wijd voor een man (of vrouw)die ik niet tot nauwelijks ken.

Grenzen vervagen. Serieus, ik doe mijn benen tegenwoordig wijd voor Jan en Alleman. Alles voor die droom. We hebben laatst bijvoorbeeld een second opinion aangevraagd bij een andere arts. We komen er binnen met ons hele medische dossier inclusief alle röntgen en echofoto’s van mijn mooie baarmoeder.

Uiteraard worden deze zeer intieme foto’s (serieus; deze foto’s kunnen al die ongevraagd dick pic sturende mannen nog een puntje aan zuigen) uitvoerig door de arts bestudeerd. Maar hey, dat is niet genoeg, want meneer wilt het met eigen ogen zien en dus een echo maken. Ik ga op de behandeltafel zitten. ‘Eehm… broek uit’, zegt de arts die vervolgens ongeduldig staat te wachten tot ik mijn broek laat zakken. Die had ik niet zien aankomen. Toch doe ik braaf wat de man me vertelt.

Manlief zit nog op zijn stoel en blijft keurig onaangeroerd zitten terwijl deze Andere Man ervan uitgaat dat hij zijn staaf zo ff bij me naar binnen mag steken onder toeziend oog van mijn partner. Ik voel me uiterst ongemakkelijk, maar ga toch maar, dit keer halfnaakt, zitten op de stoel met de beenspreiders. Ik had tenslotte zelf om zijn mening gevraagd. Terwijl ik daar lig met mijn gapende gaatje richting deuropening (oh god, laat niemand binnenkomen!) gaat deze arts onder toeziend oog van mijn man zijn gang. En ja hoor warempel, hij ziet iets. Vervolgonderzoek is nodig. Ai. Manlief zit er nog steeds onaangeroerd bij.

Het vervolgonderzoek kan manlief niet, dus gaan mijn ouders mee. Vader blijft in het ziekenhuis wel even in de kantine zitten. Dat leek hem een beter plan. Mij ook. Mijn moeder gaat wel mee. Die support vind ik op dat moment erg fijn. De dokter roept ons binnen met de woorden: "Welkom in de martelkamer!" (Serieus, beter kon hij het niet verwoorden).

Wederom gaat mijn broek uit en ga ik liggen met mijn benen wijd. Dit keer gelukkig niet richting de deur. Maar waarom ik het een goed idee vond om mijn moeder mee te vragen om toe te kijken hoe een onbekende man een staaf bij me naar binnen duwt, snap ik op dit moment ook geen jota meer van. Toch houd ik haar hand stevig vast. De man gaat zijn gang en zijn conclusie is dat ik erg mooi ben van binnen. Ik slik. Dat was het compliment dat ik zo enorm hard hoopte te horen.

Ik trek mijn broek weer aan en samen met mijn moeder loop ik naar buiten. Zodra we mijn vader zien roept mijn moeder hard: "Jeetje, wat een arrogante klootzak was die man zeg", zoals een goede moeder betaamt, die zojuist heeft toegekeken hoe een vreemde man haar dochters privé gebiedje eens van dichtbij bestudeerd heeft.

En ik hoor mezelf die ‘arrogante klootzak’ verdedigen, want ik had er tenslotte zelf om gevraagd en hij doet tenminste iets! Om mijn woorden kracht bij te zetten loop ik naar de balie om mijn afspraak maar direct, contant, af te rekenen. Ik geloof dat ik mijn moeders grootste angst werkelijkheid heb doen worden.

Ik heb haar maar nooit verteld over het onderzoek in het ziekenhuis daarvoor. Dat was pas een klassieker. Ook die keer kon manlief niet. Dus mijn vriendinzus nam hem waar en ging mee. We zouden een röntgenfilmpje maken om te kijken of alles goed doorgankelijk was. Het waarom van dit onderzoek begreep ik slecht, aangezien ik al twee keer zwanger was geweest op dat moment, maar de arts was niet van zijn plan af te krijgen. Dit is protocol en dus de volgende stap. Punt. Tsja, ik laat me ook zo makkelijk overhalen soms…

Anyway, we komen daar aan. Niet mijn eigen arts verwelkomt ons binnen, maar een nieuwe arts. Op dat moment kan het me weinig schelen. Op aanraden van mijn eigen stronteigenwijze arts heb ik namelijk twee pijnstillers genomen (‘nee, mevrouw, dit keer niet eigenwijs zijn, gewoon kopen en slikken’) en ben ik, tot mijn eigen verbazing, behoorlijk stoned. Ik kan de ‘r’ niet meer uitspreken en alles gaat in een heellijke waas van lichtelijk teveel bij de dlogist gekochte pijnmedicatie. Had ik al gezegd dat ik soms zo’n lekkel naïef meisje ben?

Maar goed, we komen binnen. De vrouwelijke gynaecoloog die het onderzoek gaat doen, staat al met metaalschort om klaar. Ik ben blij met het idee dat het een vrouw is dit keer. Die afwisseling doet me goed. Halfnaakt met mijn vriendinzus aan de hand loop ik naar de behandeltafel. Onderweg naar de tafel met beenspreiders zie ik, naast de gynaecoloog, een assistente klaar staan. Ook een erg leuke vrouw om te zien. Fijn!

Daarnaast staat een wizzkid achter de computer. Het is een leuke jonge man. Ik houd van dat soort nerds. Mijn man is ook zo’n nerd. Heerlijk! Nog ergens in de kamer staat een stagiaire de kunst af te kijken en weer ergens verderop staat een meekijkmens. Echt, geen idee wat die daar doet, maar ach, het zal vast ergens goed voor zijn toch? De twee ingenomen Aleve’s deden hun werk perfect. I couldn’t care less.

Vriendinzus was ondertussen in mijn oor aan het praten over mooie en fijne momenten om me af te leiden. Ook dat ging langs me heen. Terwijl ik ga liggen met mijn gaatje richting de deur, verwacht ik half om half dat er een excursie van een team artsen of, doe eens gek, middelbare scholieren op snuffelstage, binnenkomen voor een sneak a peak. En ach ja, waarom ook niet? Ik lig er tenslotte toch al.

Maar goed, die excursie is vandaag blijkbaar niet doorgegaan, dus na een aantal minuten is de vrouw klaar. Ook haar conclusie is dat ik erg mooi ben van binnen. Zo’n opmerking is toch altijd fijn om te horen, nadat iemand je meest intieme delen heeft beroerd. Daar kan mijn man dan weer een puntje aan zuigen.

Nu ja, dit heb ik mijn moeder dus maar niet verteld. De arme vrouw zou een hartverzakking krijgen. Manlief daarentegen heeft het hele verhaal in geuren en kleuren te horen gekregen toen hij het maar raar vond dat ik tegen de komende twee afspraken opzie. Om bovenstaande ervaringen dus. Ik klaag dat hij in al deze gevallen er niet eens bij was en als hij er was, dat hij ook maar schaapachtig zat toe te kijken. Hij reageert verontwaardigd: “Wat wil je dan dat ik doe? Dat ik er naast ga staan en ook mijn broek maar laat zakken?”

Zijn verontwaardiging doet me goed, ook al is hij verontwaardigd om het verkeerde. Zijn verontwaardiging helpt hem namelijk op een verdomd goed idee! Naast dat ik waarschijnlijk keihard in de lach schiet wanneer hij op zo’n moment zijn broek laat zakken, krijgt hij zo misschien een klein beetje een idee van hoe ik me elke keer voel.

Manlief zelf heeft inmiddels enorme spijt van zijn uitspraak. Zijn eigen plan werkt dus perfect. Hij voelt nu al een beetje van wat ik voel…

Huidige gewicht: Momentje… even aan de struisvogel vragen