Ik heb eigenlijk geen klapperende eierstokken gehad

Eigenlijk heb ik nooit klapperende eierstokken gehad. Dat ik nu zwanger ben is meer het resultaat van een rationele keuze dan van een groot verlangen. Ik ben 35 jaar en al mijn vriendinnen hebben al goed gevulde gezinnen. Mijn partner is al vader van een ontzettend lieve dochter van 8 jaar en wilde nog wel een keer vader worden. We hebben een super fijne relatie, een top-huis en een prima inkomen, ik houd van kinderen (maar niet zo van baby's) dus tja… waarom zou je dan er niet voor gaan?

Ik dacht… dat halleluja-gevoel komt wel… maar tot nu toe zit ik een beetje te wachten tot het moment dat ik het leuk begin te vinden. Het eerste trimester is voorbij en het is tijd om aan het aan mensen te vertellen. Tot nu toe zeg ik: “Feliciteer hem maar, want ik vind er tot nu toe geen reet aan”. Naar het boek van Vera van Zelm; tip!

Ik irriteer me aan het feit dat mijn lijf ‘chubby’ wordt, dat ik niet meer vooruit te branden ben na 19.30 s avonds en dat ik al maanden de hele dag door ‘brak’ ben, zonder dat ik een druppel alcohol heb genuttigd. Die alcohol vind ik niet zo lastig om te laten staan (had ik wel verwacht overigens), maar ik irriteer me wel aan alle andere kleine dingen; niet omdat ik ze veel at, maar omdat ik het betuttelend vind.

Ik weet nog wel dat ik een boek las (Blijven Drijven heette het volgens mij) en dat gaat over een stel dat de wereld rondreist met een zeilboot. Zij wordt in Patagonia zwanger; een land waar je niet veel meer hebt dan wijde koude vlaktes met bizons, alpaca's en pinguïns. De verloskundige aldaar zei: “Je moet je nu wel op je eten gaan letten; geen aardappels en groenten, vooral veel rood vlees.” En terecht… want dat is het enige wat ze daar hebben!!

Daarnaast zijn er volgens mij heel veel kinderen prima gezond geboren met een moeder die veel drop at, koffie dronk, kaneelbroodjes nam en sushi bestelde! Ik vraag me af of de kans groter is dat er iets met mijn kindje gebeurt als ik die dingen eet of als ik de weg over steek… of (lekker actueel in deze coronatijd) in de supermarkt kom.

Tot nu toe vind ik dat zwanger zijn dus eigenlijk maar onzin… Mag die mening er zijn? Soms voel ik me daar wat eenzaam in, want je hoort vooral happydepeppie verhalen. Op een of andere manier zie ik er ook tegenop om het te vertellen aan mijn vriendinnen die me al jaren alleen maar kunnen vertellen hoe “volmaakt hun leven is nu ze kinderen hebben” en dat je “het allergelukkigste wordt als je een gezin hebt”. Vriendinnen die hun social enkel vol zetten met foto’s van hun prachtige kinderen en enkel happy gezinsmomenten.

Deze hypocrietheid heeft me lange tijd doen weerhouden om ook maar aan kinderen te denken… en heeft me ertoe gedreven dat ik lekker veel ben gaan reizen, leven en carrière maken. De angst dat dat nu voorbij is en de gezichten van hun die zullen uitstralen, “Zie je nou wel dat ik gelijk had, nu ga zelfs jij voor een gezin”, houden me tegen om het ze te vertellen…

Er zal vast een moment komen hoor dat ik ’t leuk ga vinden… Misschien als we het hartje voor het eerst horen of als ik de voetjes voel trappelen in mijn buik. En misschien komt het moment als de kleine zijn eerste stapjes zet. We gaan het zien!