Vruchtbaarheidsonderzoeken, dit kan even vervelend aanvoelen

Daar zitten we dan… in de wachtkamer van het ziekenhuis. Het ziekenhuis kennen we wel, maar op deze afdeling waren we nog niet eerder geweest. In de wachtkamer zitten stellen die elkaar hoopvol aankijken, zwangere vrouwen die zuchtend op een stoel ploffen en wij. Het is druk op de afdeling Gynaecologie. We nemen nog maar een bekertje koffie en wachten tot onze naam wordt geroepen.

Ik zal je even kort bijpraten over ons avontuur. Nou ja, avontuur. Vooralsnog gebeurt er niets. En dat is nou net het probleem. Mijn vriend en ik, we hebben een kinderwens. Vorig jaar hebben we de knoop doorgehakt: ik stop met de pil en we gaan ervoor! Inmiddels zijn we ruim een jaar verder; om ons heen zijn er heel wat zwangerschapsaankondigingen gedaan en baby’s geboren. Maar bij ons bleef het stil. Waar we in het begin hoopten op ‘spontaan geluk’, namen we na drie maanden mijn cyclus onder de loep om te bepalen, wanneer we het meeste succes zouden hebben. Zonder succes, dat dan wel.

Na een half jaar probeerden we het weer wat meer los te laten. We wilden immers niet dat het ons leven zou beheersen. Inmiddels ken ik mijn lichaam van binnen en van buiten en pik ik zonder problemen alle signalen op. We wisten dus precies wanneer we de meeste kans hadden om raak te schieten. Maar het werd geen ‘ding’. Desondanks besloten we een bezoekje te brengen aan de huisarts. Gewoon om aan te kaarten dat we een kindje wilde, maar dat er nog geen teken van een zwangerschap was. Misschien kon zij eens uitzoeken of hier een oorzaak voor was, of dat we gewoon nog even pech hadden gehad.

In september bezochten we de huisarts. Zij hoorde ons geduldig aan, stelde wat vragen en besloot ons door te sturen naar het ziekenhuis voor een oriënterend fertiliteitsonderzoek (OFO). En daar ga ik je nu meer over vertellen:

Een dag na het doktersbezoek kon ik het ziekenhuis bellen voor een oriënterend fertiliteitsonderzoek. Helaas bleek ik niet de enige te zijn en konden we pas twee maanden later terecht. Oef… even geduld hebben dus. Ik vroeg de assistente aan de telefoon wat het onderzoek inhield en zij gaf aan dat de dokter een soort ‘intakegesprek’ met ons zou hebben en wat vragen zou stellen. We hoefden ons verder niet voor te bereiden.

Eindelijk is het november en tijd voor het eerste deel van het vruchtbaarheidsonderzoek. Een afspraak met de gynaecoloog. Mijn vriend en ik dronken een kopje koffie en de wachtkamer en speculeerden over wat ons te wachten zou staan. Wat zouden ze vragen? Toen onze naam geroepen werd, stelde een aardige jonge dokter zich voor als de gynaecoloog. Ook kregen we een hand van een jonge blonde dame. Ze liep stage en wilde graag bij het gesprek aanwezig zijn. Of we daar bezwaar tegen hadden? Dat hadden we niet, dus zaten we even later met z’n vieren om een klein bureau.

Zoals verwacht kregen we een aantal vragen op ons afgevuurd. Roken jullie? Drinken jullie? Heb je ooit een ingrijpende operatie ondergaan? Hoe lang proberen jullie het al? Hoe verloopt je menstruatie? Heb je pijn? Wat kun je zeggen over je cyclus? En aan mijn vriend: Wat voor beroep heb je? Zit je veel? Werk je met chemische stoffen? Ga je vaak naar de sauna? En zo kan ik wel even doorgaan. De dokter zag geen noodzaak om ergens verder op in te gaan en wilde graag verder met het lichamelijke onderzoek. Eh, wat? Lichamelijke onderzoek? Daar had ik nou net geen rekening mee gehouden.

Of ik mijn broek even uit wilde doen. Tja, natuurlijk. Niet zo slim dat ik net die ochtend een oncomfortabele veel te strakke broek aan heb geschoten. Nadat ik me uit mijn broek had gewurmd, mocht ik plaatsnemen op een stoel met aan de voorkant twee steunen om mijn voeten in te leggen. Ik voelde me niet meteen op mijn charmantst, maar de dokter stelde mij gerust. Hij vroeg mij te ontspannen, zodat hij een zogenoemde eendenbek kon inbrengen voor het maken van een uitstrijkje: “Dit kan even vervelend aanvoelen.”

De eendenbek was niet zo’n angstaanjagend metalen geval dat ik eerder had gezien (en gevoeld) voor het maken van een uitstrijkje. Niet heel fijn, maar ook zeker niet pijnlijk. Hij vroeg de stagiaire even te voelen of mijn baarmoederwand flexibel aanvoelde. Ik weet niet of dit van belang voor mij was of dat de stagiaire even mocht oefenen. Ach ja, ik lag er nu toch.

Gelukkig werd de eendenbek (echte naam: speculum) weer opgeborgen en was het tijd voor een inwendige echo. De dokter toverde een lang apparaat tevoorschijn dat door kon gaan voor een zwaard uit Star Wars. Hij bracht het ding in de schede en bewoog het van links naar rechts en van boven naar beneden. Ook dit was niet pijnlijk, maar het voelde wel een beetje ongemakkelijk.

Door middel van geluidsgolven kunnen er afbeeldingen worden gemaakt van de baarmoeder en eierstokken. Op een groot scherm kon ik meekijken. Wat leuk! Ik vond dat mijn vriend dit ook moest zien, dus riep hem erbij. De dokter legde uit wat wij zagen: een lege blaas (net geplast), de baarmoeder en een eierstok. Naar die andere moest hij even zoeken. Het echokop werd alle kanten op gestuurd, tot hij de andere eierstok ook had gevonden. Het zag er allemaal prima uit! Ik mocht mijn broek weer aandoen.

Toen we weer rondom het bureau zaten, vertelde de dokter dat hij tevreden was met wat hij zag. Hij constateerde geen afwijkingen of andere zorgwekkende zaken. Wel wist hij te vertellen dat mijn lichaam zich aan het voorbereiden was op een menstruatie. Best wel balen natuurlijk. Maar eerlijk gezegd; we hadden niet anders verwacht.

Daarna vertelde hij hoe de rest van het onderzoek in zijn werk zou gaan. Als ik het goed onthouden heb, komt dat hierop neer:

• Cyclusdag 3: bloedonderzoek
• Zaadonderzoek
• Cyclusdag 10: echoscopie en test na de samenleving
• Cyclusdag 20: bloedonderzoek
• Resultaten bespreken

Natuurlijk neem ik jullie ook mee met de rest van de onderzoeken. Mijn volgende blog schrijf ik na het volgende uitgebreide onderzoek: de echoscopie en test na de samenleving. Ik zal precies uitleggen wat dit onderzoek inhoudt en hoe het in zijn werk gaat. En ondertussen blijven we het gewoon proberen. Niet geschoten is tenslotte altijd mis!