Ben je inmiddels al ongesteld geworden? Over PCOS en zwanger willen worden

‘Ben je inmiddels al ongesteld geworden?’
‘Nope. En waar ik vorige maand een week van tevoren al gevoelige borsten en huilbuien had, merk ik nu nog niks. Ja, een wat korter lontje dan anders, maar of dat nou aan de hormonen ligt…’
‘En welke cyclusdag zit je nu? Zijn we nog binnen de tijd?’
‘Dag 36. Idealiter ben ik binnen 35 dagen ongesteld maar tòt 40 kan het nog.’
‘En euh…je had vast al…’
‘Yes. Niet zwanger, anders hadden zowel jij als de rest van de buurt het al wel gehoord.’

Shit. Dat laatste kwam er wat bitser uit dan de bedoeling was. Ik weet heus wel dat hij actief mee wil leven in het zwanger worden-gedoe en dat waardeer ik zeer, maar blijkbaar ligt het gevoeliger dan ik dacht om telkens weer toe te moeten geven dat ik niet zwanger ben.

Hi! Ik ben Marjoleine, 34 jaar en woonachtig op de Utrechtse Heuvelrug. Ongeveer zes jaar geleden ben ik (ongepland en toentertijd ongewild, van beide kanten) de liefde van mijn leven tegengekomen, Berend. Inmiddels zijn we ruim drie jaar getrouwd en vormen we met onze twee katten een zeer gelukkig huishouden.

Dat trouwen hoefde voor mij nooit zo, ben niet van kleins af aan al bezig geweest met het plannen van mijn ideale bruiloft en ben nog nooit in katzwijm gevallen bij het zien van DE PERFECTE JURK. Een eventueel moederschap stond, indien mogelijk, nòg verder van mij af. Sterker nog, ik heb tot halverwege mijn twintigerjaren geroepen dat ik bewust géén kinderen wilde. ‘Prima, schat,’ zeiden mijn ouders dan, ‘zolang jij maar gelukkig bent. En mocht die wens ooit veranderen, dan is dat ook goed.’

Dat gebeurde dus. Met Berend voel ik de wens om het burgerlijke huisje-boompje-beestje / kindje-plaatje in te vullen. Voor het eerst in mijn leven begrijp ik de behoefte om een klein mensje onderdeel te willen laten maken van ons geluk en lukt het me (meestal) zèlfs om mijn diepe angsten voor een bevalling te laten ondersneeuwen door de gedachtes aan weekend-ontbijtjes met de kids.

Aan een overvolle huiskamer waar tòch nog plaats blijkt te zijn voor een box en een speelgoedkist. Aan rompertjes, gezamenlijke middagdutjes, geknutselde verjaardagscadeautjes en aan kleine rugzakjes aan de kapstok.

Disclaimer; ik ben mij er terdege van bewust dat dit een droomscenario is en dat de werkelijkheid een véél lager zuurstok-gehalte heeft, but that’s okay. Dat wil ik óók.

Dus, hup; aan de slag! Zonder al teveel benul van waar we mee bezig waren (iets met seks enzo, toch..?).

En als het dan een jaar later nog niet is gelukt, ga je, zoals alle websites en boekjes voorschrijven, naar de huisarts. Waar ik voor het eerst pas stilstond bij het feit dat mijn onregelmatige cyclus een hobbel zou kunnen vormen.

Na wat onderzoeken in het UMC kreeg ik de diagnose PCOS, wat zoveel inhoudt als ‘het hebben van een onregelmatige cyclus of het algeheel ontbreken van een cyclus’. Geen (voorspelbare) cyclus, geen (voorspelling omtrent je) vruchtbare dagen.

Na twee jaar zonder succes bezig te zijn geweest met het hormoon Clomyd (hier zal ik vàst nog eens een blog aan wijten want poe hee, wat kun je met dit middel een avonturen meemaken!) en een adempauze hier en daar, zijn we op dit moment bezig met het hormoon Letrozol.

Dit hormoon is in Nederland nog vrij nieuw op dit gebied. Het wordt nu vooral gebruikt bij vrouwen die herstellende zijn van borstkanker om hun hormooncyclus te re-reguleren (dat kàn geen woord zijn!). In Amerika wordt Letrozol al jaren gebruikt om ook bij een kinderwens de hormooncyclus te reguleren met succes, en op moment van schrijven (en slikken) ‘pionieren’ wij in Nederland op dit gebied.

Best tof wel, om binnen je eigen traject mogelijk nog iets te kunnen betekenen voor al die vrouwen ná jou. Doordat het al jaren wordt gebruikt, zijn we niet bang voor gekke side-effects. Hell, we zijn zelf al zot genoeg, daar zal een hormoontje weinig aan toe kunnen voegen!

Vanaf het moment dat Berend en ik hebben gehoord dat ouders worden bij ons méér zal vragen dan simpelweg ketsen op de juiste momenten, is er een wereld voor mij open gegaan. Een wereld waarin de onzekerheid om ouder te kunnen worden (in mijn beleving) onderbelicht wordt. Na wat googlen ben ik honderden sites tegengekomen die zich richten op reeds zwangere vrouwen of jonge ouders maar ik vond bijzonder weinig informatie, laat staan belevingen, van mensen die worstelen met dezelfde onzekerheid als Berend en ik.

Daarom ben ik gaan schrijven. En praten. En wat blijkt? Voor 2/3 van alle vrouwen is PCOS een gegeven. Voor 2/3 van alle vrouwen is er in bepaalde mate hulp nodig om zwanger of moeder te kunnen worden. En dan heb ik mij nog niet eens gericht op de mànnen die ongewenst minder of niet in staat zijn om een mini-mensje op deze wereld te zetten.

Zonder hulp zwanger of ouder worden komt minder voor dan mèt hulp hetzelfde doel bereiken! Hoe bizar is dat??

Door mijn openheid (en trust me, dat is soms best eng want het komt wel héél dichtbij) heb ik inmiddels zóveel bijzondere gesprekken gehad met mensen die, one way or another, met hetzelfde hebben moeten dealen.

Ik heb succesverhalen gehoord; stellen die wèl middels Clomyd binnen no time een kleintje hadden, of anders door IVF. Ik heb toekomstige succesverhalen mogen horen van vrouwen die ruim zes jaar zonder succes bezig zijn maar nog steeds hopen, geloven en dóórgaan. Verhalen van stellen die járen bezig zijn geweest, zich uiteindelijk hebben berust in hun lot en die plots alsnog datgeen kregen wat zij het liefste wensten. Verhalen van stellen/mensen (je hoeft geen stel te zijn om vurig ouder te willen worden) die graag een reeds bestaand mensje dolgraag een liefdevol thuis hadden willen geven, maar dat niet meer mochten omdat ze nèt een paar jaar te oud waren volgens de toelatingscriteria.

Zwanger worden is geen vanzelfsprekendheid, dat heb ik geleerd. Dat simpele gegeven neemt een hele hoop gevoel met zich mee. En ik ben ikbenZwanger.com zó dankbaar dat zij daar bewust geluid aan willen geven!

Ik nodig je uit om met me mee te gaan op mijn persoonlijke reis. Hoewel deze, net als ieder proces, uniek zal zijn, weet ik zéker dat er genoeg overeenkomsten zullen zijn om je in te kunnen onderdompelen qua (h-)erkenning en boy, wat kan dàt lekker zijn! Lees anoniem, praat met me mee, contacteer me persoonlijk of deel iedere blog op social media; it’s all good!

Maar laten we bovenal zichtbaar èn bespreekbaar maken dat er méér vrouwen/stellen/mensen zijn die moeite moeten doen om een kind te krijgen dan dat er vrouwen/stellen/mensen bij wie het vanzelf gaat. En beide kanten zijn even waardig, goed en de moeite waard om (te laten) horen!

Liefs,
Marjoleine