De laparoscopie een onvergetelijke ziekenhuisopname

Het is al even geleden dat ik jullie heb verteld over ons ‘avontuur’ om zwanger te worden. We zijn inmiddels bijna twee jaar bezig en helaas is het nog steeds niet gelukt. In mijn laatste blog vertel ik dat alle testen en onderzoeken die mijn vriend en ik ondergingen met succes zijn afgerond. Maar wat is succes? Op papier klopt alles, maar toch werkt het niet zoals wij graag zouden willen. Tijd voor een vervolgonderzoek: de laparoscopie.

Laparoscopie oftewel… een kijkonderzoek. Goed idee, want het zou maar zo kunnen dat er (litteken)weefsel of andere obstakels in mijn buik zitten die de weg van het zaad naar de eindbestemming bemoeilijken. Tijdens een laproscopie wordt er een soort gas in de buikholte geblazen. Zo ontstaat er ruimte om goed in de buik te kijken. Het is een chirurgische ingreep, want er worden twee sneetjes gemaakt in de buik. Toch is het een kleine ingreep en mag je dezelfde dag nog het ziekenhuis verlaten. Natuurlijk ging dat bij mij net weer even anders…

Een paar dagen voor de laparoscopie werden de eerste coronamaatregelen aangekondigd. Niet veel later zag ik op de website van het ziekenhuis dat de eerste coronapatiënt was opgenomen. Ik werd dus wel een beetje zenuwachtig. Wat als mijn behandeling niet door zou gaan? Gelukkig werd ik zelf gebeld door het ziekenhuis dat alles nog doorging en dat ik gewoon werd verwacht. Wat een opluchting.

Tegen de ingreep zelf zag ik eigenlijk niet op. Ik heb erover gelezen, maar zag weinig angstaanjagende verhalen. Ik had er dus alle vertrouwen in dat het goed zou gaan. Het zou ook maar eventjes duren. Narcose, operatie, wakker worden en naar huis. Ik heb dus een dagje vrij genomen van mijn werk en ging vol goede moed – samen met mijn vriend – naar het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis legde een aardige zuster uit wat mij zoal te wachten stond. Ik kreeg eerst wat pijnstillers, daarna werd een infuus aangebracht in de rug van mijn hand. Een half uurtje later zou ik opgehaald worden. Dat hebben ze nog drie keer herhaald tot ik ongeveer na twee uur eindelijk aan de beurt was. Ik mocht naar de pre-operatiekamer. Daar werd alles klaargemaakt en werd ik ingepakt. Toen brachten ze het narcosemiddel in het infuus en viel ik heel snel in slaap.

Ik werd wakker op dezelfde zaal en was nog een beetje suf. Pas toen ik echt wakker was, werd ik naar een kamer in het ziekenhuis gebracht. Mijn vriend was daar op mij aan het wachten. Ik was nog een beetje moe, maar voelde mij goed. De dokter vertelde dat de operatie geslaagd was en dat ze niets hebben gevonden. Eén van mijn twee eileiders was een beetje gekronkeld, maar dat zou geen groot probleem zijn. Er was tenslotte nog een goed functionerende eileider over.

Toen de narcose helemaal was uitgewerkt, vond de zuster dat het tijd was om naar huis te gaan. Ik moest nog even plassen en dan mocht ik mijn kleren aandoen en vertrekken. Oké, opstaan dus. Au! Dat deed pijn. Een enorme steek in mijn buik. Half staand, leunend tegen het bed, wist ik niet meer hoe ik mij moest bewegen. Elke vorm van beweging, hoe klein ook, ging gepaard met een vreselijke pijn in mijn buik. Ik moest terug het bed in. Ik kreeg nog een pijnstiller en moest iets langer rust houden. Een half uur later zouden we het weer proberen.

Nog meer pijn. Toch móet ik van de verpleging plassen, zodat ik naar huis kan. Met twee man slepen ze mij richting de wc. Na een half uur zit ik daar nog steeds. Zonder er ook maar één druppel uitgeknepen te hebben. Wat een drama. De pijn is alleen maar erger geworden en het lijkt alsof iedereen mij een aansteller vindt, terwijl ik écht verging van de pijn.

Na een tijdje komt er een dokter aan die mijn klachten gelukkig wat serieuzer neemt. Hij kan alleen niet vertellen waar het precies vandaan komt. Omdat de pijn nu blijft aanhouden in de vorm van hele heftige buikkrampen en het zweet van mijn lijf gutst krijg ik een morfinespuit in mijn been. Een gemene spuit, maar ik voel ‘m amper. Na drie kwartier begint de morfine te werken en zakt de pijn weg. Wat een opluchting.

Tot een paar uur later de pijn weer in alle hevigheid terugkomt. Hoe kan dit? Mijn vriend kijkt het met lede ogen aan en weet gewoon niet wat hij moet doen. Gelukkig is hij rustig, maar hij geeft wel aan dat dit echt niet normaal is. Ik wil graag kunnen plassen, dus hij ondersteunt mij op mijn weg naar de wc. Weer zit ik daar minutenlang zonder dat er iets gebeurt. Mijn vriend wordt ondertussen naar huis gestuurd en het wordt donker. Het is avond.

Na een helse avond waarin de verpleging echt heel bot en nors is, word ik nog een aantal keren op de wc gezet. Maar een plas blijft uit. Uiteindelijk gaan ze een katheter aanleggen. In tegenstelling tot de morfinespuit, voelde ik dít wel. Ondanks de onophoudende krampen in mijn buik. Als de katheter mijn blaas bereikt voel ik een scherpe pijn door mijn lichaam. Ai. Dit kan er ook nog wel bij. Omdat ik nog steeds krom lig van de pijn, krijg ik nog een shot morfine en val ik uiteindelijk toch in slaap…

... wordt vervolgd!