En opeens ben je 40 weken zwanger en ga je bevallen

En opeens tik je de 40 weken aan! Tijd voor een controle bij de verloskundige, als ik binnen kom merk ik gelijk dat de verloskundige me vreemd aan kijkt en verbaasd vraagt of ik me goed voel? Waarop ik antwoord dat buiten dat ik moe ben en er klaar mee ben me gewoon goed voel!

Uit verdere controles bleek dat m’n bloeddruk behoorlijk aan de hoge kant was en er ook eiwitten in me urine waren gevonden! Het leek de verloskunde dan ook het beste om mij gelijk door te sturen naar het ziekenhuis voor een ctg scan met de mededeling dat het kon zijn dat ik zou worden ingeleid… WAT??

Ik kon op dat moment m’n tranen niet binnen houden en heb zowat de hele weg onderweg naar het ziekenhuis gehuild, want dit kan niet! Dit staat niet in mijn bevallingsplan. Maar goed, laat het even los misschien valt het mee en maak je je druk om niks!

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis en liggend aan de ctg wordt er bloed afgenomen en ook m’n bloeddruk gemeten. Ik zie het gezicht van de arts op dat moment en ik denk oh jeej dit is niet goed en ja hoor daar komt het: “Mevrouw, we gaan je inleiden en zorgen dat uw kindje zo snel mogelijk komt en gaan gelijk een ballon plaatsen!”

Op dat moment schiet er van alles door me heen: ik ben hier alleen, ik heb geen spullen, ben ik er klaar voor?! PANIEK!! Ik bel ‘ne vriend (inmiddels ex) dat ik word ingeleid en vraag of hij zo snel mogelijk mijn kant op wil komen met mijn bevallingstas, extra kleding, oplader etc! Ja, hij komt.

De hele dag gewacht of er iets zou gebeuren na het inleiden, maar helaas geen reactie. De volgende ochtend word ik weer aan de ctg gelegd en gaan we beginnen met pillen… zodat misschien daardoor de bevalling wel op gang komt. Begonnen om 07.00 uur en laatste pil om 23.30 uur, maar ook hiermee NIKS!

De moed zakt me langzaam in de schoenen en ik vraag me af wat er nu weer gaat komen. Ik hoor mezelf de volgende dag nog zeggen: “Nou daar gaan we weer een hele dag voor niks.” Oeps dit riep ik iets te hard, want om 08.00 werd ik gehaald en mocht ik opnieuw aan de ctg met daarna gelijk de mededeling: “We gaan je vliezen breken aan het infuus leggen.” Wauw dus vandaag komt hij/zij eindelijk!!

De vliezen werden gebroken en het infuus geplaatst. Al snel heb ik echt mega pijn en heb ik weeën. Helaas volgende daarop snel een storm van weeën, maar dat was niet de bedoeling, dus werd het infuus lichter gezet! Om de pijn te verlichten mocht ik onder de douche. Oh dat was lekker en inderdaad dat hielp echt! Ik voelde me al snel niet echt lekker worden en ook de gynaecoloog op dat moment zei dat ik terug in bed moest, want de kleine reageerde niet goed.

Ik moest op m’n linker zij, toen rechter zij, toen op m’n rug, toen weer zitten! Ik gaf dan ook aan: “Ik voel me niet goed en ik heb het idee dat ik weg aan het zakken ben.” Ik kan dat gevoel niet beschrijven! En ik kreeg de vraag of ik een ruggenprik wilde … JAAA dat wou ik!

Vanaf dat moment is het voor mij vrij wazig. Ik ben altijd bang voor prikken en die ruggenprik heb ik totaal niet gevoeld, en het enige wat ik van dat moment nog weet ik dat ik hoorde dat de weeën zo snel mogelijk moesten stoppen en er een arts gebeld moest worden, want het werd een spoed keizersnede!

Daar lag ik dan. Hartslag zo hoog dat ik het gevoel had dat m’n hart uit m’n borstkast kwam en schokkend in bed. Ik dacht het is gedaan en heb nog gezegd: “Zorg aub goed voor m’n kleintje!” Ik weet daarna nog dat ik opeens hoorde: “Hij heet Djayden…” Hee maar wacht eens, dat is onze jongensnaam… en ja hoor. Ik was al bevallen. Dit is allemaal zo langs mij heen gegaan dat ik het niet bewust heb meegemaakt!

Maar wat was ik blij. Ik ben er nog en ben nu mama! We hebben toen ook onze ouders gebeld of ze wilden komen. Al snel waren ze er om onze kleine man te bewonderen! Na dit bezoek was ik borstvoeding aan het geven en voelde ik me opeens zo slecht, waardoor ik tegen m’n man (inmiddels ex) zei: “Pak hem aub!"

Op de bel gedrukt en daar kwamen de artsen weer aan.. Wat bleek? Ik had al 1700cc bloed verloren, want m’n baarmoeder was niet gesloten. Weer van alles geprobeerd, maar helaas ook daarop geen reactie. We gaan je opereren en terug naar de OK. Nou je snapt wel. De grond zakte letterlijk onder me vandaan en ik heb gehuild tot ik in slaap werd gebracht!

Gelukkig is uiteindelijk alles goed gekomen en ben ik de trotse mama van een prachtige zoon! Maar zo zie je maar weer; een bevalling kun je niet plannen! Het loopt zoals het loopt.