Vervelende vlekjes op de 20 weken echo blog

Op 20 weken krijg ik de uitgebreide en grote test; de 20 weken echo. Ik hoop stiekem dat mijn kleine meid goed ligt, ook al is dat soms een beetje een akelig beeld, een 3D foto is toch altijd wel leuk om te hebben. Ik neem alvast een usb stickje mee om wat beelden vast te leggen, ik heb nog plaats op hetgene dat ik gebruikte van mijn zwangerschap van mijn zoontje. Zou leuk zijn om dat samen te kunnen plaatsen.

Mijn schoonmoeder vergezelt me naar mijn afspraak in het ziekenhuis, hier mis ik toch ook wel een beetje mijn mama in. Je hoort me niet zeggen dat ik de aanwezigheid van mijn schoonmoeder niet apprecieer in tegendeel, maar het is niet hetzelfde.

Veel medewerkers dit keer: de gynaecoloog, zijn assistent en een stagiaire. Ze werken vandaag met twee consultatiebureaus met een deur tussen. Eerst komt de assistente me begroeten met de stagiaire. Ze bekijken alles tot in de kleinste details. Meestal hoor je zulke uitgebreide informatie niet, maar door de stagiair in opleiding heb ik een beetje geluk.

Alhoewel sommige dokterstermen me niets zeggen, probeer ik op de voet te volgen waar ze het over hebben en bestudeer ik de beelden heel aandachtig mee, twee niertjes, het hartje en de kamertjes van het hart... Oké tot hier ben ik mee en zie ik ook, maar de maag, de darmen, enz. dat haal ik er echt niet uit op beeld.

Een mooie portret zit er ook niet echt in aangezien de 3d beelden met het apparatuur van het ziekenhuis echt niet duidelijk zijn. Vind ik wel echt jammer. Ik weet dat er tegenwoordig al heel veel zaken bestaan waar je naartoe kan gaan voor 3d of 4d foto reportages. Maar aangezien ik dit ook niet bij de andere heb gedaan, twijfel ik of ik dan zoiets zou doen om dat ene fotootje in speciaal beeld te maken.

De assistente ziet iets aan de placenta, maar kan niet goed uitmaken wat het is. Ze tikt een soort verslag uit op de pc en ze verlaten de kamer. Mijn schoonmoeder en ik kijken elkaar bedenkelijk aan en mijn hart begint sneller te slaan, een natuurlijk moedermechanisme waarschijnlijk. Ook al is je baby nog zo klein en veilig in de buik, een moeder maakt zich vaak heel snel zorgen om haar kind.

Wanneer de gynaecoloog klaar is met de patiënt naast me, komt hij bij mij het verslag lezen en zelf ook even beeld nemen van mijn kleine meid. Op het eerste zicht is alles in orde vertelt hij. Alle organen zijn aanwezig en doen hun functie voor hetgeen ze al moeten functioneren. Er is genoeg vruchtwater aanwezig en de kleine meid groeit goed, en zit mooi op de curve van het gewicht, 608 gram iets meer dan een halve kilo. Straks in de supermarkt opzoek naar een pakje gehakt van 600 gram hahaha!

Ik mag me terug fatsoeneren en plaats nemen aan zijn bureau. Aangezien hij er zelf niets over zei, vraag ik nu toch maar zelf even wat er juist mis was of beter gezegd wat er werd gezien door zijn assistente aan de placenta. Hij draait zijn scherm op de pc en laat me beelden zien van een placenta met bulten op, vergelijkbaar met een steak met puisten.

Dat zijn kleine bloedklonters legt hij me uit die er al moeten aanwezig zijn geweest van bij het begin van de zwangerschap, niets om me zorgen over te maken. De baby maakt het goed en alles ziet er voor de rest prima uit, met die informatie kunnen we met een gerust hart doorgaan.

Blij dat ik mijn kleine spruit nog eens heb kunnen zien op beeld. Toch altijd weer aftellen naar de bezoekjes. Ze is minder beweeglijk dan de rest van haar zussen en broer en op dagen dat ik haar amper tot niet voel, dat nog wel perfect mogelijk is in deze tijd van de weken neem ik de dopper thuis om naar haar hartje te luisteren en probeer ik haar hartslag te tellen. En ben ik weer gerustgesteld.