UItslag van de test: is dit een mola zwangerschap?

Vandaag was de dag van de uitslag! De poli gynaecologie had niet gebeld, dus de uitslag was aanwezig. Bij het aanmelden bij de balie vroeg ik het nog voor de zekerheid en de assistente keek me met een glimlach aan en zei: “Ja, die is binnen.” Met een opluchting, maar ook met veel zenuwen, zaten we weer in de wachtkamer.

Omdat ik de andere folders allemaal had ‘gelezen’ pakte ik de Donald Duck, heerlijk als je alleen maar plaatjes hoeft te kijken. Gelukkig liep het spreekuur niet heel erg uit. We hadden er wel rekening mee gehouden, omdat we toch weer aan het einde van de ochtend een afspraak hadden.

Toen we in de spreekkamer zaten vroeg de gynaecoloog hoe het ging. Ik vertelde dat ik het wel erg spannend vond. Daarna zei de gynaecoloog: “Het was inderdaad een mola, complete mola!” BAM, dit kwam binnen. Van tevoren wist je dat er 99.9% kans is dat dit een mola zwangerschap was en toch blijf je als mens hoop houden.

Mijn gedachten vlogen weer alle kanten op, maar ik probeerde bij het gesprek te blijven. Ik vertelde dat ik me nog niet veel beter voelde en niet wist of dit komt door het ‘ontzwangeren’, of dat ik weer een HCG stijging had. Mijn misselijkheid was na de curettage praktisch verdwenen, dus ik ging ervan uit dat de HCG gedaald was.

De gynaecoloog legde duidelijk uit dat ons nu het traject van bloedprikken te wachten stond. Daarnaast moet je het natuurlijk ook hebben over anticonceptie. We hadden het hier samen over gehad en vertelde onze beslissing aan de gynaecoloog. Maar in je achterhoofd dwaalt alleen maar de gedachte: “Ik wil geen anticonceptie gebruiken, maar zwanger zijn!!!”

Na nog wat zaken doorgesproken te hebben vroeg de gynaecoloog of we nog vragen hadden. Ik antwoordde met nee. Eigenlijk had ik nog 100 vragen, maar hij kon ze niet beantwoorden! Hoe kon ons dat overkomen, wat is onze toekomst, krijgen we ooit nog een kindje, wat gebeurt er allemaal met mijn lichaam, hoe moet het ooit verder en krijg ik ooit weer vertrouwen in mijn lichaam?!

De gynaecoloog vertelde dat hij over twee dagen een bel-afspraak wilde na het bloedprikken. Bij de balie vertelde ik dat ik over twee dagen bij mijn eigen gynaecoloog een bel-afspraak moest hebben. De assistente keek me aan en vertelde dat de gynaecoloog dan OK had en dit helemaal niet kon, dus een andere gynaecoloog.

Ik legde uit dat de gynaecoloog net vertelde dat hij me zelf wilde terug bellen. De assistente zei gelijk dat ze het ging navragen bij de gynaecoloog en hoe laat hij dan wilde bellen. Ze legde gelijk uit dat er wel vaker mensen aan de balie kwamen met een verhaal van de gynaecoloog en dat dit dan achteraf niet waar bleek te zijn. Ik begreep het en vond het fijn dat ze het gelijk kon regelen.

Het viel mij op dat mijn man niet zo overvallen was als ik. Hij keek me vragend aan en zei dat we de uitslag toch al wisten? Ik was een beetje gefrustreerd dat hij er zo licht over deed want HEEL ons leven viel op dat moment in duigen. Hij keek me aan en gaf een kus. Hormonen en vrouwen, ook verschilletje man /vrouw.

We kregen de lab-brief mee en liepen richting het lab. Bij het lab duurde het wat langer, omdat verschillende formulieren gezocht moesten worden om het bloed ook op te sturen naar Nijmegen. Gelukkig waren we daarna snel aan de beurt en na het bloedprikken konden we weer naar huis.

Eenmaal thuis wilde ik graag alleen zijn. Mijn man zag dat en wilde eigenlijk bij mij blijven. Nadat ik toch had gezegd dat hij naar zijn werk moest gaan, ben ik thuis gaan huilen, huilen en huilen. Alle spanning kwam eruit. Het is nu zeker dat ik een mola zwangerschap had en dus maanden niet zwanger mag worden, dus ook voorlopig nog geen moeder wordt. Na een heerlijke huilbui heb ik een lekker kopje thee genomen. Nu maar hopen dat de waardes gaan zakken…