Het opknappen na de curettage viel zwaar tegen - deel 9

De dagen na de curettage vielen zwaar tegen. Vier dagen na de operatie ben ik gebeld door de verpleegkundige met de vraag hoe het met mij ging. Ik vertelde dat ik nog zwak en moe ben en pijn heb en voornamelijk bij het plassen. De verpleegkundige vroeg gelijk of ik mogelijk een blaasontsteking kon hebben. Dat kon, maar het voelde niet zo.

Ik baalde natuurlijk weer dat ik gezegd had dat ik pijn bij het plassen had, want als verpleegkundige weet je dat je dan altijd, voor de zekerheid, een plasje in moet komen leveren. Dus ja hoor, de verpleegkundige moest even overleggen met de afdeling. Na het overleggen vertelde ze me dat ik een plasje moest komen inleveren, zeker omdat ik nog niet opknapte na de curettage. Ik stemde toe maar baalde als een stekker.

Natuurlijk moest ik naar de afdeling gynaecologie om dat allemaal te regelen. Langzaamaan ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Door de verpleegkundige van de afdeling werd ik opgehaald en naar een kamer gebracht, daar kreeg ik een potje en ben naar de wc gegaan. Nadat dit gebeurd was trok ik mijn jas aan en liep naar de verpleegkundige om het plasje te brengen.

Ze keek me aan en vroeg: “Waar gaat u naar toe?” Ik keek haar aan en vertelde dat ik naar huis ging. Ze zei dat dit niet de bedoeling was, want als het een blaasontsteking was, moest ik gelijk een kuur meenemen. Mijn ogen keken de verpleegkundige verbaasd aan en ik vroeg hoelang dit ging duren. De verpleegkundige vertelt me ongeveer een uur met uitloop naar anderhalf uur.

Ik keek de verpleegkundige nog verbaasder aan en vroeg aan haar of ik dan naar een vriendin mocht gaan in hetzelfde dorp. Helaas mocht dat niet, omdat ik officieel opgenomen was en ik dus in het ziekenhuis moest blijven. Ik stond daar, zonder een boek, tijdschrift of iets om te doen en kon wel janken. Ik heb nog een poosje met een oud-collega staan praten en ging uiteindelijk aan een tafel zitten in de wachtkamer, want ja daar hadden ze wel een tijdschrift.

Onder het wachten belde ik een vriendin en die probeerde zo snel mogelijk te komen. Ik kon wel huilen en ik voelde me zo beroerd. Tijdens het lezen van het tijdschrift kwam ik erachter dat ik dat tijdschrift al gelezen had, want als je zo vaak binnen een week in het ziekenhuis komt heb je alles wel doorgebladerd. Lezen kon ik niet, ik kon mijn gedachten er niet bij houden.

Gelukkig kwam mijn vriendin snel en na anderhalf uur wachten kreeg ik te horen dat het geen blaasontsteking was. Natuurlijk was ik opgelucht, maar ik baalde ook dat dit allemaal niet had gehoeven. De verpleegkundige zei dat ik me nog rustig moest houden en de pijn nog van de curettage kon zijn.

Eenmaal thuis zag ik een brief van het ziekenhuis liggen en plofte doodop op de bank. Of het niet erger kon had ik een afspraak staan bij een andere gynaecoloog, dit betekende gynaecoloog nummer vier. Terwijl ik boos en verdrietig was belde ik het ziekenhuis en legde uit dat ik dit niet zo leuk vond.

“Sorry mevrouw, maar de gynaecoloog wilde echt dat je binnen een week op controle komt en uw eigen gynaecoloog is met vakantie.” Ik zuchtte heel diep, bedankte de mevrouw en viel huilend op de bank. Wat een rotdag zeg. Die dag hoopte ik nog dat ik twee dagen later de uitslag kreeg, maar ook dat liep helemaal anders…