De zwangerschap die mola wordt genoemd - deel 1

Het moment dat je zwanger bent, onbeschrijfelijk. Wat waren wij blij toen we half juli onze eerste positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. We waren in shock en wisten niet goed wat we moesten, eerst maar eens een paar dagen laten bezinken. Helaas hadden wij daar geen tijd voor, na 3 dagen begon ik met bloedde en zaterdag werd ik niet lekker en moest ik naar het ziekenhuis op verdenking van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Op de echo was al helemaal niks meer te zien, weg… het was weg… bij thuiskomst staarde ik naar het toilet en zeg tegen mijn man; ik heb mijn kind door het toilet gespoeld… Wat heb ik dagen daarna gehuild en me leeg gevoeld. Zo’n moeder gevoel, maar niks meer hebben. Onze wens is groot voor nog een kindje, dus zouden we er weer voor gaan.

Na 2 maanden zat ik trillend met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Verbaasd en in shock, aan mijn lichaam voelde ik al goed dat er wat gaande was, maar probeerde er maar niet te veel op te hopen. Rennend naar beneden naar mijn man het gelukkige nieuws vertellen.

Natuurlijk waren we blij maar niet meer zo onbezorgd blij als de eerste zwangerschap. We keken elkaar aan en zeiden tegen elkaar: eerst de eerste weken maar doorkomen. En zo gingen we verder, ook dit keer vertelde we het vroeg aan de ouders omdat we de vorige keer als een enorme steun hebben ervaren.

In de tussentijd was er een overlijden van een familielid en onze 8 weken echo was een dag voor de crematie. Eindelijk was het zover, nu is ons geluk aan de beurt… uitwendig kon de verloskundige niks zien, maar ze zei gelijk dat er nog niks aan de hand was. Dan maar inwendig… kijken en kijken en kijken: “Helaas, ik weet niet wat ik precies zie, maar één ding weet ik zeker… geen kloppend hartje.”

Wat? Maar? Ik verloor wel wat bruine afscheiding maar geen bloed. Hoe kan dit? Waarom nu? De verloskundige zou zo snel mogelijk een afspraak maken bij de gynaecoloog. Bij thuiskomst op bed gesprongen en gaan huilen, waarom overkomt ons dit nu weer, waarom nu we hadden juist nu positief nieuws nodig.

Gelukkig konden we een uur later al terecht bij de gynaecoloog: Bij de echo bleef het stil, heel lang stil en het bleef stil totdat hij zei: “Sorry, maar het is een 'zooitje' in je buik, het is erg balen, maar het is niet goed.” Meneer de gynaecoloog dit zijn wel de meest verkeerde woorden die je op dit moment kan zeggen, maar die man zal het ook wel druk hebben gehad.

We moesten volgende week maar terug komen om te kijken hoe het er voor staat. Aankomende week rustig aan doen en wachten totdat de miskraam op gang komt. Helaas konden we pas tien dagen later terecht bij (weer) een andere gynaecoloog: gynaecoloog nummer drie.