Mola zwangerschap - Wat staat ons te wachten?

Daar sta ik dan aan de afsprakenbalie, met tranen in mijn ogen, wachtend op mijn lab brief. Ik maak een afspraak voor een telefonische afspraak in de middag. Ik neem de LAB-brief aan en we lopen samen naar de afdeling 'bloedafname'. We kijken elkaar aan en weten nog niet wat ons te wachten staat. Daar gaan we dan…

Degene die bloed prikte kende ik. Ze keek me aan en vroeg: “Hoe het gaat?” Ik gaf het briefje en zei dat het ging. Ze keek op het briefje en toen naar mij en zei: “Meid toch, wat erg voor je, was het je eerste zwangerschap?” We praatten nog wat en ondertussen waren er twee buisjes bloed afgenomen. Ik deed mijn jas weer aan en we liepen kletsend naar de auto toe.

We waren nog sceptisch, omdat we op dat moment nog geen idee hadden wat ons te wachten stond. Thuisgekomen ging ik eerst op de bank zitten en pakte Google erbij (als verpleegkundige weet ik dat Google niet de beste zoekmachine is voor medische aandoeningen maar toch doe je het.) In de zoekbalk van Google tikte ik 'Mola-zwangerschap' in en opende de eerste website.

Ik schrok, ik werd leeg, ik werd gek, ik werd onrustig, ik schoot in de stress en werd intens verdrietig. Wat? Curettage? Elke week bloedprikken? Uitzaaiingen? Chemo? Half jaar tot jaar niet zwanger worden? In paniek appte ik mijn man en hij belde me dat ik niet had moeten Googelen, maar hij begreep het ook wel weer. Op gegeven moment kreeg ik toch een paniekerig appje terug of ik het wel zeker wist dat dit erbij hoorde en ook hij ging op Google kijken.

Ik merkte aan mezelf dat ik alleen maar zenuwachtiger werd. Maar ik moest ook naar mijn werk, had afspraken staan. Die dag ben ik eerder naar huis gegaan, ik kon mijn gedachten er niet bij houden. Ik voelde me zo leeg maar ook zo in de war. Het was 16.00 uur: de gynaecoloog kon elk moment bellen. De tijd ging voorbij, 16.15/ 16.25/ 16.30/ 16.40, ik kon het niet meer aan en werd gek.

Eindelijk ging om 16:43 uur de telefoon, het was de dokter. Mijn gevoel was ook blij, omdat we nu echt wisten wat het zou gaan worden. Wat had ik gebeden dat de waardes laag zouden zijn, al wist ik bij mezelf dat dit niet zo was. De gynaecoloog zei: “Je waardes zijn niet zo hoog dat ik precies weet wat het is.”

Oké, maar wat zit er dan wel? De gynaecoloog wist het niet goed, maar wilde dat we donderdag nogmaals gingen bloedprikken en dan ‘s middags weer een afspraak bij de gynaecoloog. Aan de hand van de bloedwaardes maken we een plan van aanpak. Ik stemde ermee in en was opgelucht. Maar was ook in de war…

We weten nog steeds niet wat het is, ik merkte dat mijn hoop op een goede afloop vergroot werd! Mijn hoop dat het maar een ‘gewone’ miskraam was en we weer verder konden met ons leven. Hoop, ik had heel veel hoop op donderdag, als het nu maar goed nieuws is…