Mola zwangerschap: goed te behandelen met chemotherapie maar zeer zware tijd

Door mijn blogs ben ik in contact gekomen met iemand die ook een mola-zwangerschap heeft meegemaakt. Helaas zijn bij haar de HGC waardes niet gedaald en ging zij een heel ander traject in. Een traject waar ik voor gespaard ben gebleven. De aankomende twee blogs vertelt zij haar ongelofelijke verhaal:

Het eerste deel van het verhaal lees je hier.

Ze vertelt: “Mijn Mola zwangerschap was een Trofoblast ziekte geworden. “Je longen en baarmoeder vallen in een laag risico en dus nog altijd goed te behandelen”, zei de arts. Ik ben gelijk in Ede gestart met chemotherapie genaamd Methatroxaat. Één kuur Methatroxaat bestond uit een week lang om de dag een injectie in een bilspier krijgen. Deze injectie kreeg ik op de afdeling oncologie. De dag dat je thuis was moest je ’s avonds een pil innemen. En na zo’n week volgde een rust week.

Voor iedere nieuwe kuur moest je bloedprikken om je waardes te checken. De chemo sloeg mooi aan, want mijn HCG daalde met mooie sprongen naar beneden. Tijdens mijn vijfde kuur was ik erg moe, en tijdens het geven van de injectie begon ik te huilen… Ik gaf aan dat ik zo ontzettend moe was bij de verpleegkundige. Zij regelde een afspraak bij de oncoloog voor de volgende dag.

Helaas bracht hij ons geen leuk nieuws. Ondanks de MTX chemotherapie was mijn HCG waarde gestegen. Dit ziekenhuis kon op dat moment niks meer voor mij betekenen en ik werd gelijk doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis waar ik diezelfde dag nog terecht kon. Daar kreeg ik weer een CT-scan van mijn hersenen, buik en longen en een uitgebreid bloed onderzoek.

Tijdens het wachten voor de CT-scan werd ik voor het eerst bang. Word ik echt wel beter? Kunnen mijn prachtige man en ik ooit nog wel een kindje krijgen? De scan’s zagen er gelukkig mooi uit, en de uitzaaiingen in mijn longen waren kleiner geworden en sommige zelfs helemaal weg. In mijn baarmoeder zat nog een stuk actieve Mola, wat dus niet luisterde naar deze chemotherapie en waar dus een zwaardere chemotherapie voor nodig was.

Bij de professor / hoogleraar oncologie kreeg ik uitleg over de nieuwe chemotherapie die ik ging krijgen genaamd Dactinomycine. Met deze kuur startte ik eind november. Deze kuur bestond pas drie jaar en was dus nog nauwelijks aan patiënten gegeven. Ze konden daarom dus erg weinig over de bijwerkingen vertellen. Ik kreeg een halve apotheek bij ons thuis aan medicatie tegen de misselijkheid en gelukkig heb ik daar weinig van nodig gehad.

De weken van de chemokuren verliepen goed. Doordat je een bepaald ‘op pep’ middel krijgt vóór de chemo, kom je de dagen aardig door. Tijdens de rustweek kwam dan vaak alles eruit, de onwijze vermoeidheid, nachtmerries, en ik voelde mij vaak erg down. Voor iedere nieuwe kuur mocht ik bij het VAS team een infuus laten prikken, zodat deze 5 dagen kon blijven zitten. ’s Avonds moest ik het infuus met heparine door spuiten, om bloedpropjes te voorkomen.

Inmiddels ben ik een verpleegkundige geworden zonder diploma! In december was mijn HCG waarde na twee Dactinomycine kuren eindelijk goed en kreeg ik mijn laatste twee chemokuren. Deze laatste twee kuren krijg je om zeker te weten dat alles weg is. Daarna volgt er een controle van één jaar. Iedere maand bloedprikken en in dit jaar mag je niet zwanger raken. Na negen chemokuren was ik dan eindelijk weer kerngezond!

Nadat ik helemaal klaar was met de chemokuren, heb ik drie maanden erg veel haaruitval gehad. Kaal ben ik gelukkig niet geworden, maar mijn haar was een heel stuk dunner geworden. Inmiddels kunnen wij het afsluiten want het hele controlejaar is mijn HCG waarde kleiner dan één gebleven! Ik ben heel dankbaar. Dankbaar voor het feit dat de kans op genezing groot is, dankbaar voor de onwijs goede zorg hier in Nederland. Maar bovenal, dankbaar dat ik mij gedragen heb gevoeld. Ik heb Gods hand van dichtbij mogen ervaren, en als Hij mij niet gedragen had, had ik dit nooit op deze manier allemaal kunnen ondergaan!”