Mola zwangerschap - Babygeluk veranderd in mola-ongeluk

Pfff…. wat werd ik misselijk wakker. Ik mocht nog wat eten, want het was immers 5.45 dus toch maar snel een kaakje op. In ga naar de wc en duik nog even onder de dekens. Helaas had de gynaecoloog gisteren gebeld dat de curettage toch in de middag zou plaats vinden. Gelukkig viel ik nog in slaap en werd ik pas (gelukkig) rond 9.00 wakker. Nog drie uurtjes en dan moesten we weer in het ziekenhuis zijn.

Om 9.25 werd ik gebeld of ik naar het ziekenhuis kon komen, omdat de operatie eerder zou zijn. Tegen de doktersassistente verteld dat ik om 5.45 nog een kaakje op had. Ze moest dit overleggen en belde me zo snel mogelijk terug. Helaas mocht ik niet geopereerd worden en moest ik me toch om 12.00 melden. Ik kleedde me aan en rommelde wat in huis. Eindelijk tien over half 12, mijn man pikt me thuis op en binnen 10 minuten waren we bij het ziekenhuis. Wat was ik zenuwachtig, misselijk en beroerd.

Eenmaal op de afdeling verzorgde een oud klasgenootje en collega mij. Ze keek me verschrikt aan zei: “Ben je echt al 19 weken en 4 dagen zwanger?” AUW! De datum van mijn eerste zwangerschap stond er nog in. Ik had dan volgende week mijn 20 weken echo gehad?! Ik druk de gedachte snel weg en vertelde dat het de datum was van de eerste miskraam. Toen keek ze me aan en schrok ervan.

Ze nam een vragenlijst door en ik beantwoordde de vragen voor de operatie. Ze zei: “Ik begreep dat je om 5.45 nog een kaakje op had?” Ik knikte. Ineens schoot mij te binnen dat ik zelf de echo’s niet had en die graag zou willen hebben. Gelukkig kon ze die inzien en kon ik er eindelijk een foto van maken! Helaas kregen we te horen dat het schema van de operaties uitgelopen was en kon ik pas rond 15.00 geholpen worden. Ik kleedde me om en mijn man en ik gingen samen kletsen en poosje serie kijken, want ja je moet toch wat doen drie uur lang.

Kwart voor twee werd ik plotseling opgehaald. Yes, dacht ik, stap één in dit gehele proces gaat eindelijk beginnen. Snel geef ik mijn man nog een kus en wordt ik naar de voorbereidingskamer gebracht. Ik kreeg een infuus en moest nog wat vragen beantwoorden en moest nog een poosje wachten.

Daar lag ik dan… mijn babygeluk veranderd in mola ongeluk… Wat was ik misselijk en voelde ik me beroerd. Dit gaf ik nog extra aan, omdat ik bang was dat ik heel erg misselijk wakker zo worden. Ze beloofden me dat ik daar wat voor kreeg en kon dit loslaten. Ik voel nog eens aan mijn buik en doe mijn ogen dicht en slik nog paar keer om maar niet over te geven.

Voor de operatie kwam de gynaecoloog nog even langs. Wat was ik blij dat ik dezelfde gynaecoloog van de afgelopen dagen ook mij opereerde, hij wist ervan af en het voelde vertrouwd. Hij vroeg of ik er klaar voor was en ik nog vragen had. Hij zei tegen mij: “We hebben heel veel zegeningen nodig wil dit geen mola zijn!” Ik moest nog een paar vragen beantwoorden en de gynaecoloog vertelde dat hij gehoord had dat ik om 5.45 nog een kaakje op had. Ik moest lachen, omdat dat ene kaakje veel teweeg heeft gebracht die dag.

De gynaecoloog vertelde dat ik zo gehaald werd en hem weer zou zien in de operatie kamer. Ik bedankte hem en nam een diepe zucht. Na vijf minuten kwamen ze me halen en het voelde fijn dat stap één nu echt in werking werd gezet, de eerste stap weer naar de toekomst. Op de operatie kamer moest ik nogmaals wat vragen beantwoorden en de gynaecoloog keek me lachend aan en zei: “Ze heeft om 5.45 nog een kaakje op.” Ik moest weer lachen.

Na alle gegevens te hebben doorgenomen was het signaal dat ik “lekker” mocht gaan slapen. Ik zag nog dat de beensteunen aan de operatie tafel werden gezet en dacht: “Daar komen mijn benen nooit!” Ondertussen werd ik suf van het eerste middel, ik keek nog wat om mij heen, kreeg een mond kapje op, werd draaierig en toen werd het zwart en viel ik in slaap...