Zwanger na een donornier

Eind januari wist ik het pas… overtijd! Even twijfelde ik, maar m'n nieuwgierigheid overwon. Toch maar een zwangerschapstest gedaan. Hoewel het een flinterdun streepje was, bleek de zwangerschapstest positief. Had ik het verwacht? Nee. Ben ik blij? Ja! En nu...? Door het hoofd en buik van vriendlief schoten allerlei gevoelens.

Voordat we ons hoofd helemaal zouden verliezen, snel de dokter gebeld. We belden de nefroloog eerst. Tot mijn opluchting was haar eerste reactie een felicitatie. Ik dacht "wellicht is ze een beetje bezorgd". Ik was immers pas sinds kort op medicijnen voor mijn donornier die veilig zijn bij zwangerschap.

Sinds mijn donornier, welke ik ontving van mijn vader in 2003, gebruikte ik medicijnen die schadelijk kunnen zijn voor het vruchtje. Na vele gesprekken met mijn nieuwe vriend over kinderen en de risico’s van per ongeluk zwanger raken, hadden we besloten de veilige weg te kiezen en me te laten screenen door de gynaecoloog van het Radboudumc. Alvorens hij officieel groen licht gaf (maar wel had laten doorschemeren dat het waarschijnlijk zou zijn) had mijn nefroloog me alvast op ‘zwangerschapsproof’ medicijnen gezet.

Omdat het drie maanden duurt voor men zeker wist dat mijn donornier goed zou blijven op de nieuwe medicijnen mocht ik erna pas zwanger worden. Dat was in de eerste week van januari 2016. De zwangerschapstest deed ik eind januari omdat de ongesteldheid uit bleef. En eind januari bleek ik dus al zwanger te zijn!

Goed, ik belde dus de huisarts voor een tweede zwangerschapstest. Je weet nooit zeker en het was zo’n dun roze streepje. Het bleek eveneens een positieve test. Opluchting! En nu de medische molen in.

We mochten al snel naar de gynaecoloog voor een echo. Op deze echo was wel te zien dat ik zwanger was, verder echter nog niets. Twee weken later mochten we weer een echo maken. Dat was vandaag.

Vanmorgen zaten we dus vol zenuwen in de auto op weg naar het UMC, met tante en vriend die me vergezelden. Worst case scenario’s passeerden in m'n hoofd en eenmaal in het ziekenhuis steeg mijn bloeddruk de pan uit. Intussen waren mijn zenuwen mij bijna de baas...

Toen we aan de beurt waren werd een eerste echo gemaakt van de buik. Er was niets op te zien... Een vaginale echo volgde. Weer niets... Nu stegen de zenuwen ook naar mijn vriend’s hoofd. “Wat als het niet goed is…” De gynaecoloog had echter nog een groter echo apparaat achter de hand en toen de derde echo werd gemaakt was daar eindelijk het verlossende woord… Het hartje klopt! Het is nog heel klein... en waarschijnlijk ben ik nu pas in mijn zevende week, hooguit de achtste. Maar wat een opluchting! Ik ben zo blij, en mijn vriend en tante met mij! De eerste echte echo is een feit.

Nu kan alles in gang worden gezet. Ik ga de checklist op ikbenZwanger.com nalopen, en me inschrijven voor fitness en zwangerschapsyoga. En ik moet echt proberen mijn bloeddruk naar beneden te krijgen en stabiel houden.

Doorgaan met gezond eten, maximaal drie kopjes koffie of zwarte thee per dag en als ik trek heb gezond snacken. Op dit moment staan liga’s en muesli repen hoog op mijn lijstje. Herkenbaar? Ik neem me voor voldoende fruit te eten en voldoende water te drinken. En genieten van dit goede nieuws, vooral veel genieten!