Na de weeenopwekkers rugweeen, het persen met vacuumpomp is Amy geboren

Zaterdagochtend om half 8 meldden we ons in het ziekenhuis. We kregen een kraamsuite en ik werd aan het infuus gelegd met weeënopwekkers. De weeën kwamen al snel. Het begin was goed te doen. En daar was ik erg blij mee, want ik had verhalen gehoord van mensen die meteen al zoveel pijn hadden door de weeënopwekkers dat ik daar eerst ook een beetje bang voor was. Wel voelde het alsof mijn lichaam me in de steek liet door niet door te zetten op eigen kracht met de weeën en zo. Na een aantal verhogingen van de dosering werden de weeën heftiger en afwisselend in mijn buik en rug. De rugweeën waren erg vervelend, maar in eerste instantie nog te doen omdat het elkaar afwisselde. Ze kwamen al wel snel kort op elkaar. De ontsluiting begon ook rustig te komen en dat vond ik een fijn idee.

De weeën zetten echter weer niet echt door. De dosering werd nog een paar keer verhoogd en op een gegeven moment kon ik de pijn van de rugweeën niet meer aan en heb ik totaal tegen mijn principes in om een ruggenprik gevraagd. Ik wilde het zo graag zonder proberen, maar ik was zo moe en wist echt niet meer waar ik blijven moest van de pijn. De ruggenprik nam de scherpe kantjes wat weg en de weeën zaten niet langer in mijn rug. Op een gegeven moment kreeg ik enorme pijn in mijn zij en heb ik zelfs nog wat extra pijnstilling gekregen. Ik was zo moe dat ik tussen de weeën (die vrij snel op elkaar kwamen) soms wat wegviel. De persweeën kwamen en de ontsluiting vorderde. De persweeën waren alleen steeds wat aan de korte kant. Wel snel op elkaar, maar te kort om 3 keer op mee te kunnen persen. De baby zakte ook niet goed naar beneden. Dus het duurde voor mijn gevoel zo ontzettend lang en ik kon echt niet meer zo moe was ik dat ik er op een gegeven moment helemaal doorheen zat.

Om half 10 's avonds kwam de gynaecoloog die dienst had kijken en zei: "we gaan er geen zondagskind van maken". Hij had namelijk ook al door dat het niet echt wilde vorderen nog met de weeën en besloot de dosis weeënopwekkers nog een keer te verhogen in de hoop dat dit zou helpen. Ook dit hielp niet. Wel mocht ik al mee gaan persen met iedere perswee en werd hierin goed gesteund door mijn man en door de klinisch verloskundige.

Op een gegeven moment kwam de gynaecoloog terug en die vond dat het niet snel genoeg ging, ook vanwege de langdurig gebroken vliezen en het niet willen doorzetten met de weeën besloot hij de vacuümpomp in te zetten. Ik weet nog dat ik gevraagd heb of de baby er dan snel zou zijn. Het kapje van de vacuüm werd op het hoofdje gezet, want ik had al volledige ontsluiting en bij de volgende wee moest ik gewoon hard meepersen.

De eerste wee die kwam heb ik hard meegeperst, die daarop heeft de gynaecoloog een knip gezet om ruimte te maken. De wee die daarop volgde heeft hij meegeholpen met de vacuüm. Dit hielp. De volgende wee moest ik persen en mocht ik van hem ook niet stoppen met persen. Dat is ook de enige wee waarbij het me gelukt is om 5 keer te persen achter elkaar. Een soort oerkracht is het wat je dan voelt. En daar was ze, Amy!!

Ze werd meteen op mijn buik gelegd en ze was eerst nog wat beduusd. Maar dat moment, dat ze dan op mijn buik lag, ik was meteen alles vergeten van de hele dag. Alle pijntjes en ongemakken deden er niet meer toe. Ik werd gehecht en zelfs de plekken waar de verdoving niet goed gepakt had deden er niet meer toe. Ik had onze kleine meid op mijn buik en ik was zo trots op ons mooie meisje dat alles vergeten was. De eerste foto van mij en haar samen zie je mij ook echt stralen. Het is het allemaal zo meer dan waard. Het is echt het mooiste dat er is. Dat moment, dat je je kindje op je buik hebt liggen i.p.v. in je buik.

Dat het me zelf niet gelukt is om op eigen kracht te persen kwam omdat ik uitgeput was. Ook bleek Amy een sterrenkijker, dus met haar hoofd verkeerd te liggen. Ook was ze erg groot (4435gram en 54cm lang) en de navelstreng zat om haar nekje gewikkeld.

Mijn man was er de hele dag bij en ondanks dat hij niet veel voor me kon doen op fysieke manier, heeft hij me er wel echt doorheen gesleept en daar ben ik hem enorm dankbaar voor. Met de moed insprekende woorden, de onderrugmassages, de lieve woordjes, de aanwezigheid, de natte washandjes op mijn hoofd, alles. We hebben het samen gedaan. We hebben samen onze liefdesbaby op de wereld gezet. En ik ben de gelukkigste vrouw op aarde met zo'n prachtige dochter en zo'n lieve man!