Wandelingetje door de sneeuw - zwanger wandelen in de bergen

Al de zorgen omtrent mijn promotieonderzoek, mijn eerste paper en (vooral) de torenhoge zorg rekeningen gaan mij niet echt in de koude kleren zitten. Soms word ik daar aardig chagrijnig van en kan ik dat aardig afreageren op manlief. Ik weet dat het niet eerlijk is, maar ik lijk nu nog gevoeliger voor emoties (of die spelen gewoon op, ook als ik er niet om vraag). Deze zaterdag was het weer raak.

Nu was manlief er een beetje klaar mee en zei hij dat het tijd was om een luchtje te gaan scheppen. Ik moest er volgens hem alleen maar even uit. Behalve wat experimenten, heb ik voornamelijk een zittend beroep, dus ik vond het wel prima.

Toen ik naar buiten keek en de 20 centimeter sneeuw zag moest ik even slikken, maar zonder te mokken volgde ik zijn voorbeeld en deed mijn schoenen aan en dertig extra lagen kleding (iets met dat ik het nog steeds vrij koud heb).

"Waar gaan we heen?", vroeg ik terwijl de auto van de oprit draaide."De berg" kreeg ik als antwoord. De berg. Tja, dat kon er maar een zijn. We wonen in een glooiend landschap en onze 'stad' ligt tussen twee heuvels. Eentje ervan is significant hoger en die noemen wij 'de berg'. Dus wij naar de berg.

Het is een minuutje of 20 rijden naar de parkeerplaats. Of, een van de vele parkeerplaatsen op de berg (erg Amerikaans dat je overal heen moet kunnen rijden met de auto en dus parkeren), maar een van de weinigen die open is in de winter.

Op moment dat de auto vaart mindert geeft onze hond duidelijk aan dat zij er in ieder geval onwijs veel zin in heeft. Ze begint te piepen en ik roep kort haar naam, zodat ze ophoudt. Als de auto is gestopt en ik mijn portier heb geopend, zie ik het al niet meer zitten. Het is koud. Erg koud. En er ligt veel sneeuw. Maar ja, ik ben er nou toch.

"We gaan wel rustig aan doen he?", vraag ik nog. "Ik ben wel zwanger. En al wel zo’n 7 maanden, dus dit gaat niet meer zo snel. Zeker niet bergop." Manlief kijkt mij aan en schudt zijn hoofd. We doen dit soort wandelingen elk weekend sinds ik een maand of 3 zwanger ben. Alleen tot nu toe konden we de sneeuw een beetje ontwijken. Nu gaat dat niet meer.

Vijf minuten later voel ik me als een nijlpaard met astma. Ik hijg en proest terwijl ik vrij rustig, maar gestaag de berg op loop. Nou ja, een van de toppen dan. Ik heb dit vaker gedaan. Maar ik heb er nog nooit zo lang over gedaan en ik vrees dat het niets te maken heeft met de sneeuw.

Vorig jaar was het nog erger met de sneeuw, dus dat kan gewoon niet. Ik krijg het ook gauw warm en begin laag voor laag mezelf van kleding te ontdoen. Bij elke stap omhoog voel ik mijn benen tegen mijn buik aan komen. Het is maar goed dat deze berg niet steiler is.

Tegen het einde van de wandeling begin ik een beetje te mokken. Maar aangezien ik niet kan praten en hijgen met een dergelijke interval, blijft t bij een beetje gemurmel. Stomme wandeling! Klote sneeuw! Zucht. Steun.

Maar dan kom ik boven en heb ik een prachtig uitzicht over de stad waar wij wonen daar in het dal. En dan bedenk ik me weer dat we hier zijn voor het avontuur (en voor mijn carriere) en dat we nog zoveel tegenslagen kunnen krijgen maar dat ze dit niet meer van ons af kunnen nemen!

Op de terugweg val ik drie keer op mijn achterwerk omdat het pad ietwat te glad is. Ik scheld. Het doet zeer. Mijn buikspieren protesteren. Twee dagen later heb ik af en toe met opstaan nog krampen.

Bij de eerst volgende controle bij de dokter wijst ze mij erop dat mijn avontuurlijke wandelingetjes tot het verleden behoren. Ik mag alleen nog wandelen op de stoep of in de 'shopping mall' om kleertjes (en andere zooi) te kopen voor de baby. Mokkend leg ik me er toch maar bij neer.