Onzekerheden en ongevraagde adviezen

“Ach kijk, ze heeft honger.”
“Nee, ik zie het al: krampjes.”
“Het is hier gewoon veel te warm.”

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ongegeneerd bieden 'ervaringsdeskundigen' tegen elkaar op. Iedereen kent bij het kleinste piepje ons kleintje het beste. Zelfs een passant op straat veroorlooft het zich om boven de wagen - of er nou geluid uit komt of niet - te hangen en een ‘diagnose’ te trekken. Tot zover de personal space van een baby. Blijkbaar is het publiek bezit waar iedereen wat van mag vinden én dat ook rücksichtslos uitspreekt.

Zo in vierde week, net van de roze wolk gevallen en gedomineerd door hormonen, raak ik mezelf een beetje kwijt. Alle ongetwijfeld goed bedoelde adviezen, vallen wat mij betreft eerder in de categorie bemoeizucht en maken onzeker. In een reflex Google en lees ik me suf met als resultaat nog meer getwijfel. Verwoed zoek ik in mijn geheugen naar verhalen van net bevallen vriendinnen. “Hij of zij doet het zó goed”, is het enige wat resoneert.

Niets over onzekerheden of niet weten hoe je een huiltje moet interpreteren. “Dat gaat echt super snel.” Alleen niet bij deze (langzame) leerling. De ene keer is een hikkige hysterische huil honger, daarna een dwars zittende boer en vervolgens een klaagzang vanwege totale moeheid maar niet in slaap kunnen vallen. Ben ik de enige die het allemaal niet meteen door heeft en het soms best wel saai vindt zo thuis met dat bijna non-stop slapende kleintje? Of erger nog: het heerlijk vindt om alleen een kopje koffie te drinken?

Het duurt even voordat ik dit gevoel bespreekbaar durf te maken. En ja, dan volgen meer van dit soort ervaringen en gevoelens. Is het dan toch nog een taboe om eerlijk over een kleintje en het life changing event te spreken?

De herkenning sterkt mij en ik vind mezelf weer terug. Een eigen koers varen is op papier zo eenvoudig maar met alle info, sites, adviezen in de praktijk op z’n minst een uitdaging te noemen. Bij het zoveelste hoofd dat met een hoog stemmetje boven de wagen komt hangen, begint ons kind te morren. Volledig terecht, al zeg ik het zelf. “Het is te veel”, zeg ik vastberaden en als een kenau loop ik met ons meisje weg, de teleurgestelde blikken negerend.