Na regen komt…een positieve test

Hallo! Ik ben Anne en dit is mijn eerste blog op ikbenZwanger.com. Ik wil graag dat jullie mij leren kennen en hoe kan dat beter dan door mijn bevallingsverhaal te vertellen? Heb ik gegild, gedacht dat die hele baby me gestolen kon worden, of was ik als een soort boeddha in mijzelf gekeerd?

Een bevalling is een moment waarop ik denk dat je echte ware ik naar boven komt. En dus vertel ik jullie mijn verhaal. Ik ben alleen niet zo goed in kort en bondig schrijven dus deel ik mijn verhaal op in stukjes. We beginnen bij het begin, zwanger!

In september 2015 trouwde ik met mijn grote liefde. Laten we hem Rob noemen want zo heet hij. Al voor het trouwen hadden we het over kinderen gehad. In onze omgeving zijn er veel stellen die worstelen met zwanger worden of blijven.

Vandaar dat we de voorbehoedsmiddelen na het trouwen lieten liggen, ervanuit gaande dat zwanger worden misschien wel een jaar zou duren. Dan liever nu al beginnen dan er dan pas achter komen dat het lastiger is dan gedacht. Of niet dus… na een maand was ik al in verwachting.

Uiteraard was ik daar heel erg blij mee, maar ergens voelde ik me niet gerust en compleet gelukkig zoals ik dacht dat zwangere vrouwen zich zouden voelen. Wist ik ergens al wat er zou gaan gebeuren? Rond de 7e week verloor ik bloed en leek het of ik ongesteld werd. Ik maakte een afspraak om een spoedecho te laten maken. Dit kon pas na het weekend, twee dagen vol tranen volgde. Ik wist het zeker: dit was niet zomaar een bloeding, maar een miskraam.

Dit vertelde ik die maandag ook aan de echoscopiste, voordat ze de echo maakte. Tijdens het maken van de echo zei ze: ‘Je hebt het heel goed gevoeld, er is inderdaad geen vruchtje meer’. Ook zei ze dat het wel een week of zes zou duren voordat ik me weer mezelf zou voelen. ‘Dat zal wel meevallen’ dacht ik nog bij mezelf. Ik had het afgelopen weekend al zoveel gehuild en daarnaast ben ik erg nuchter. Uiteraard bleek dat deze lieve mevrouw gelijk had, er volgden 6 weken waarin ik elke week wel een flinke huilbui had. ‘Zie je wel’ dacht ik, ‘een kindje krijgen is niet vanzelfsprekend’.

Na die zes weken zat ik op een dag voor de vijftiende keer te plassen toen ik me besefte dat dat wel erg veel was. Toch maar een test gedaan, maar van een ander merk dan degene die ik ervoor had gebruikt. Na een minuut keek ik op het schermpje. ‘Eén streepje, prima, volgende keer beter’ dacht ik. En ik ging naar beneden om wat op te ruimen.

Na een uur kwam ik boven en ik wilde de test weggooien. Ik pakte de test op en liet hem van schrik in de wasbak vallen. Stond er echt een vaag tweede streepje? Bril op, lichten aan, gordijn open. Ja hoor, het was echt een prachtig roze streepje! Bleek dat deze test er 5 minuten over deed om de uitslag te geven, en niet een minuut zoals degene die ik hiervoor had gebruikt. Ik stond te trillen en was superblij!

In de middag had ik afgesproken met mijn moeder. Die begon te vissen naar of ik al ongesteld was geweest. Ik mompelde maar dat dat de komende dagen wel zou gebeuren. Ze had me allang door maar zei niets. Moeders! Uiteraard wilde ik haar graag vertellen dat ze oma zou worden, maar eerst wilde ik Rob na zijn werk het nieuws brengen.

s ’Avonds lekker gegeten en daarna gaf ik Rob de test, mooi ingepakt met een strik erom. Hij kon weinig anders uitbrengen dan ‘Echt, echt, echt?’. De lach op zijn gezicht zei alles!