Mijn eerste bevalling als geboortefotograaf

Twee jaar geleden maakte ik een carrièreswitch. Mijn oudste kind was toen 8 jaar oud, mijn jongste 6. Van een inspecteur in de kinderopvangbranche ging ik naar een carrière als geboortefotograaf. Een grote gok en een heel stuk minder salaris. Maar véél meer rust binnen het gezin. Als zelfstandig ondernemer kan ik nu grotendeels zelf mijn tijd indelen. Behalve bij een geboorte uiteraard. Die laten zich niet plannen!

Inmiddels weten mijn kinderen het: zodra ik mijn telefoon 24/7 binnen handbereik heb, kan het zijn dat zij uit school worden opgehaald door een ander of dat we acuut onze spullen moeten pakken om hen naar de oppas te brengen. Dat was echter niet het geval bij de allereerste bevalling waarbij ik aanwezig mocht zijn.

Wat vond ik dát spannend! Van te voren had ik mezelf goed voorbereid, al mijn spullen lagen al weken klaar. Ik was reuze benieuwd naar hoe het zou zijn. Hoewel ik zelf twee keer bevallen ben, had ik nog nooit een bevalling van een ander meegemaakt. Laat staan van iemand die ik pas één keer eerder had ontmoet, tijdens een kennismakingsgesprek.

Het stel waarvan ik de bevalling zou fotograferen verwachtte hun tweede kindje: een dochter. De geboorte zou thuis plaatsvinden en dat was gelukkig niet ver van mijn woonplaats. Ik hield er rekening mee dat de bevalling minder lang zou kunnen duren, omdat het hun tweede kindje was. Maar dat het zó ontzettend vlot zou gaan, had ik niet verwacht.

’s Nachts, om kwart over drie, ging mijn telefoon: of ik nú gelijk wilde komen, want het ging wel héél erg vlot! Dus sprong ik mijn bed uit, trok de kleding aan die ik al weken klaar had liggen, pakte mijn ingepakte tas en binnen 10 minuten zat ik midden in de nacht in mijn auto. Ik was er al snel.

Daar aangekomen bleek de moeder in bad te zitten, terwijl zij een weeënstorm probeerde op te vangen. De kraamverzorgende en verloskundige waren beiden al tijdig op de hoogte gesteld van mijn komst. Ik stelde me voor en begon daarna gelijk met mijn opdracht, zonder het proces te verstoren.

Ik wilde vooral niemand in de weg lopen. Ik heb mij in allerlei bochten gewrongen om, zonder op te vallen, toch de mooiste foto’s te kunnen maken. Toen het kindje daadwerkelijk werd geboren, wist ik niet wat me overkwam! Wat bijzonder! Wat prachtig en wat mooi! Ik heb stiekem ook even een traantje weggepinkt, hoor.

Enkele uurtjes later, na het fotograferen van de eerste onderzoekjes en de ontmoeting met haar grote zus, zat mijn opdracht aldaar er op en stapte ik vol adrenaline in de auto. Wauw, ik had het gedaan! En het was góed gegaan! Ik wist zeker dat er prachtige foto’s bij zouden zitten. En ik had een meisje geboren zien worden, wauw!!! Omdat ik me de gehele tijd bezig had gehouden met mijn werk, kwam ik er in de auto pas achter hoe ik me voelde. Ik heb even moeten gillen om mijn opwinding en enthousiasme er uit te gooien. Wat een mooi beroep. Ik had de goede keus gemaakt. Dit was wat ik wilde doen. Wat was ik blij!

Om kwart over 7 ’s morgens kwam ik weer thuis. Iedereen sliep nog… ik ben ook nog maar even mijn bed ingekropen.

Foto's: Renate van Lith Fotografie met toestemming van de moeder.