Mijn blog over de kraamperiode blog Sofie

Dag iedereen! Ondertussen is mijn zoontje al 7 weken en is bijna iedereen op bezoek geweest! In deze blog zal ik vertellen hoe ik de kraambezoeken en eerste weken thuis heb ervaren.

Om 10u35 is onze kleine held geboren en ik had op voorhand al met mijn partner afgesproken wie we als eerste op de hoogte gingen brengen en wie er als eerste op bezoek mochten komen. We hadden besloten allereerst onze naaste familie op te bellen en uit te nodigen om langs te komen. Hiermee hebben we natuurlijk een paar uurtjes gewacht en ik moet zeggen; 'beseffen' dat jij en je partner de enige personen zijn die weten dat hij er is, is echt een onbeschrijfelijk fijn gevoel!

In de namiddag zijn dan onze ouders, broer, zussen en grootouders op bezoek geweest. De reden waarom ik hierboven het woord beseffen tussen aanhalingstekens heb gezet, is omdat ik de eerste dagen echt in een soort waas beleefd heb. Ik neem aan dat ze daarmee de 'roze wolk' bedoelen. Ook de dagen erna hebben we nog familie en de vrienden op bezoek gekregen en iedereen was super enthousiast wat me toch telkens een boost van trotsheid gaf!

Het was een geweldige tijd in het ziekenhuis, wel enorm vermoeiend door al het bezoek. Want wij hebben het redelijk goed kunnen plannen, maar toch kan je onverwachts bezoek niet vermijden denk ik. We hebben wel geprobeerd de meeste in het ziekenhuis op bezoek te laten komen zodat we thuis alles op het gemakje konden doen.

Na 5 dagen was de moment dan aangebroken, tijd om naar huis te gaan. Ik vond het best een beetje spannend om naar huis te gaan, aangezien je in het ziekenhuis kan rekenen op constante begeleiding (dat rode knopje heb ik dan ook wel enkele keren gebruikt)! Thuis sta je er 'alleen' voor en moet je vooral afgaan op je moederinstinct. Ook ben ik op die dag overgegaan van ‘de roze wolk’ naar de ‘babyblues’. Wenen en twijfelen zonder reden! Ach ja, hoort er allemaal bij denk ik dan.

Na een paar dagen begon ik te wennen, al is er tot op de dag van vandaag nog vaak iets waarvan ik denk 'hoe moet je dat doen?' of 'zou ik niet beter zo?'. Ik heb enorm veel aan mijn eigen mama gehad. Ze heeft me bijgestaan wanneer wij vragen hadden en is ook vaak op bezoek geweest wat me toch wel mee geholpen heeft!

Maar als ik nu al terugkijk op de voorbije 7 weken denk ik vooral 'wat een wonder, mijn eigen lieve ventje'. Er zullen steeds ups en downs zijn, maar als ik zijn oogjes kijk, weet ik dat het allemaal meer als de moeite waard is!

Tot binnenkort in een nieuwe blog!