Je hoopt vast op een meisje? Blog van een jongensmoeder

Het is bekend, iedereen in onze omgeving weet inmiddels van ons nog ongeboren klein geluk. Overladen met berichtjes, kaartjes, mailtjes en zo hier en daar kusjes en knuffels, fijn!

Afgelopen week waren wij op een verjaardag. Het gesprek ging vrij snel over mijn zwangerschap, en hoe leuk het is van het hebben van een groot gezin, kan ik beamen, leef er elke dag in.

Zoals ik de afgelopen weken al een aantal keer naar het hoofd geslingerd had gekregen, werd het topic nu weer: "Je hoopt vast dat het ditmaal een meisje is zeker?" "Nee! Helemaal niet!" roep ik. Ik krijg continu het gevoel dat ik het kindje in mijn buik moet verdedigen voor het geslacht dat hij of zij zal hebben. Alsof na 3 kerngezonde jongens je er opeens genoeg van hebt en heimelijk verlangt naar een dochter.

Ik ben gek op mijn jongens, ik hou van hun onuitputtelijke energie, van hun lompheid en de typische manieren en gebruiken die kenmerkend zijn voor jongentjes.

Als ik ze vergelijk met onze nichtjes of de buurmeisjes prijs ik mezelf vaak gelukkig. Waar meiden al van jongs af aan een voorkeur hebben voor hetgeen ze graag willen dragen, maillotjes, rokjes, jurkjes, bolero's, vlechtjes, knipjes en tasjes, kom ik er goed vanaf met een broek, shirt en een pot gel. Zonder tegensputteren ook, ik leg het klaar en het wordt zonder commentaar aangetrokken, gelukkig.

Waar meiden vaak wat gemene trekjes (nee, niet alle meiden! ) hebben en zo nu en dan nijdig kunnen zijn heb ik dat bij jongens nagenoeg niet meegemaakt. Ze vechten het uit en dat was het, het wordt niet steeds opgerakeld en blijft een issue.

Ik geniet van de manier van spelen, rennen, rollen, klimmen en klauteren, het niet bang zijn om vies te worden, niet bang zijn om te vallen en gewoon zeggen waar het op staat, zonder eromheen te draaien.

Bij ons aan de waslijn hangt al jaren geen enkel stuk roze. Mede omdat ik ook niet zo ben. Ik ben niet van de hakken, make-up en kapsel in elkaar zetten. Het ontbreekt mij gewoonweg aan het vereiste geduld.

Dit betekent natuurlijk niet dat een dochter minder welkom zou zijn als een zoon of vice versa. Je leert als moeder om te gaan met elk wezentje, jongen of meisje, ze hebben allemaal hun eigen geweldige karakter.

Wij zullen het geslacht volgende week weten, de pret-echo is zo gepland dat het hele gezin erbij kan zijn.

Ik heb geen voorkeur, echt niet. Hoe stoer zou het zijn om als meisje drie broers boven je te hebben?! Die je zullen beschermen en helpen wanneer dat nodig is. En hoe geweldig zou het zijn om als jongen drie broers boven je te hebben die je alles leren op het gebied van kattenkwaad en gespecialiseerd zijn in ondeugd?

Want lief klein mensje, wij houden nu al zoveel van jou. Jouw geslacht maakt ons niets uit!