Zwanger en twijfels, hoe ik over mijn depressie heen kwam

Hallo iedereen, hier ben ik weer met het vervolg van mijn ervaring. In mijn vorige blog heb ik jullie uitgelegd hoe het prille begin van mijn zwangerschap is verlopen. Nu zal ik jullie vertellen over de periode vanaf 12 à 13 weken zwangerschap, waarin ik me mentaal slechter begon te voelen.

Zoals je op alle websites kunt vinden en zoals elke gynaecoloog of dokter zal zeggen, is het effectief waar dat je hormonen op hol slaan! Bij mij is dit niet zo positief uitgedraaid, ik kreeg namelijk last van enorme twijfels over alles. Ik twijfelde niet enkel aan de komst van onze zoon, maar ook over mijn relatie, werk, vrienden, familie,… Letterlijk over alles.

Niet abnormaal, zei de gynaecoloog, dit hebben meer mensen. Hieraan probeerde ik me op te trekken, maar ik merkte dat ik naarmate de dagen voorbij kropen, toch de moed wat begon te verliezen. Ik was daarnaast ook heel erg moe van de prille zwangerschap, wat nog eens extra op het gemoed speelde.

Op een dag kon ik het niet meer opbrengen om mezelf aan te kleden en naar mijn werk te vertrekken. Ik dacht in eerste instantie dat dit door de vermoeidheid kwam en dat het snel wel weer zou beteren, maar helaas. Diezelfde dag ben ik nog naar de huisarts geweest en begon ik te huilen als een klein kind. Ik besefte dat ik me nog slechter in mijn vel en hoofd voelde als toen met mijn jeugddepressie en dat sloeg enorm hard in.

De dokter heeft me toen rust voorgeschreven, aangezien ik door familiale problemen (mijn vader heeft namelijk een alcohol verslaving) ook heel veel stress en zorgen had. Ook heeft de dokter me aangeraden om weer in behandeling te gaan bij een psycholoog en dit heb ik ook meteen gedaan.

Aangezien ik in het verleden in behandeling ben geweest bij een psycholoog, heb ik voor dezelfde persoon gekozen, aangezien zij mijn verleden al goed kent en me in mijn ogen dus goed verder kon helpen. Ik ben gestart met wekelijkse afspraken, hierin bespraken we al wat voor mij belangrijk was en probeerde ik haar mijn gevoelens uit te leggen. Dit was absoluut niet gemakkelijk, maar dat was het vroeger ook iet. Ik wist dat ik hier doorheen moest.

Dankzij deze gesprekken en de opdrachten die ik mee naar huis kreeg, kwam er voor mij toch schot in de zaak en merkte ik dat ik me stilaan terug beter begon te voelen. Even om duidelijkheid te scheppen, ik heb het wel over een periode van 2 maanden. Het vraagt dus uiteraard veel tijd en moeite om terug positiever in het leven te staan.

Na 2 maanden niet naar mijn werk te zijn geweest, voelde ik me eindelijk weer klaar om te werken. Momenteel ben ik alweer bijna 2 maanden aan het werk en het bevalt me beter dan ik op die eerste dag had gedacht. Toen wilde ik liefst direct terug naar huis gaan en in bed kruipen, maar ik ben blij dat ik toen stug heb volgehouden. In mijn volgende blog zal ik jullie mijn gevoelens beter proberen uit te leggen.

Als jullie iets herkennen in mijn verhaal, hoor ik het graag en ben ik benieuwd hoe jullie dit hebben aangepakt!