Het bevallingsverhaal van Roosje

Wat mij betreft mag ze wel eerder komen, maar helaas laat ze op zich wachten. Helaas door de pijnlijke liezen kan ik zelf niet veel doen, waardoor het merendeels thuis hangen is. Helaas voor mijn zoontje die dus ook nu thuis gekluisterd zit, op oma-dag na. Als ik de afspraak heb bij de verloskundige met 39 weken, krijg ik een formulier mee waarin staat vermeld dat ik volgende week gestript kan worden als er ontsluiting is en nog het nodige informatie mits ze zich uiteraard niet zelf meldt in deze week. Uiteraard hoef ik hier niet lang over na te denken en mogen ze het doen.

Na de nodige controle van het bloeddruk en de stand van zaken in, m'n buik gaat het eindelijk gebeuren. Ik word gestript in de hoop dat de bevalling op gang komt. Niet echt een fijn gevoel dat strippen maar het is voor het goede doel dus even doorbijten. 's Avonds op de bank kreeg ik wel wat last van m'n buik, maar geen weeën, dus rond half 11 gewoon lekker naar bed gegaan en afwachten.

Wakker: hmmm daar zijn weeën, maar zijn dit de echte bevallingsweeën? Met de weeëntimer dus even aan de slag. Bijhouden hoelang het duurt en wat de pauzes zijn. Hier begon ik om 0.41 uur mee. Was hier net mee bezig toen de kleine geen zin meer had om in zijn eigen bed te slapen en dus tussen ons in kwam liggen. Toen tegen m'n partner gezegd dat het waarschijnlijk geen goed idee was vanwege de pijn die ik op dat moment al had, maar we gaan het merken.

Aangezien de pijn steeds heftiger werd bleef mijn partner ook maar wakker, voor het geval dat. Rond 1.30 uur heeft hij de verloskundige gebeld met het verhaal dat het al bijna een uur aanhield en regelmatig aanwezig was. Ook mijn schoonmoeder werd gebeld met de mededeling dat het was begonnen en dat de verloskundige onderweg was en zodra we meer wisten zouden we terugbellen.

Gelukkig was de verloskundige best snel hier en nadat ze mij zo zag kon mijn partner oma weer bellen voor oppas. Zoonlief zat ons echt aan te kijken van 'wat gebeurt hier nou weer, moeten we niet slapen?' Na de controle en pijnlijke weeën bleek ik al een ontsluiting te hebben van 7 cm. Ze wilde het dichtstbijzijnde ziekenhuis bellen waarop mijn partner aangaf een andere voorkeur te hebben. Het antwoord wat wij kregen te horen was: "Dan moet je nu gaan." Ze was zo lief om even te wachten tot oma er was, zodat wij gelijk weg konden gaan. Eenmaal bij de auto (die staat voor de deur) braken de vliezen.

Na een snelle tocht over de heerlijk stille snelweg waren we na ongeveer 12 minuten bij de spoedeisende hulp. We werden opgehaald bij de liften en gingen naar de 10de verdieping voor een kamer. Het is altijd zo aardig bedoeld als ze je willen kalmeren, terwijl je vergaat van de pijn.

Toch proberen rustig te blijven en goed te ademen. De verpleging die aanwezig was waren er puur voor de ondersteuning en -mochten- dus niks doen verder. Niet lang daarna kwam de verloskundige binnen die me ging begeleiden tijdens de bevalling. "Heb je al persdrang?" "Nee." Ik moest dus nog even proberen door te ademen.

Bij de volgende wee had ik wel persdrang en kon ik het ook moeilijk uithouden. Bij de volgende wee mocht ik dus ook persen en kon de uitdrijving (zoals ze dat noemen) beginnen. Bij de eerste wee was het hoofdje er dus ook al een stuk door waardoor ik bij de volgende wee nog meer m'n best moest doen om haar eruit te krijgen.

Dan is het eindelijk zover na 7 minuten uitdrijving was ze er. Ze wordt op m'n buik gelegd en afgedroogd waardoor ze begint te huilen. Mijn partner mag de navelstreng doorknippen, terwijl ik wijdbeens en uitgeput blijf liggen. De placenta laat nog even 10 minuten op zich wachten en daarna krijg ik 1 hechting. Eindelijk mogen de benen naar beneden en krijg ik weer wat meer gevoel in m'n voeten. Nu ga ik eerst even heerlijk genieten van m'n kleine meid. Om 6.30 mochten we naar huis.