18 jaar en zwanger midden in de examens

Ik was al 4 jaar bijna samen met mijn vriend (nu mijn ex) en was nog niet zo lang 18 geworden. Onze relatie had veel ups en downs gekend en tegen de zomer ergens in de maand mei gingen wij uit elkaar. Dat was best even heftig maar ja. Ik besloot alleen verder te gaan en was druk bezig met de examens op school. Ik merkte wel dat mijn maandstonden langer dan anders uitbleven, maar ja, ik dacht: "dit heb ik al eens eerder gehad dus dat kan geen kwaad en die komen nog wel". Een paar dagen later begon ik mij meer en meer moe te voelen. Ik kon wel een hele dag slapen als ik wilde. Aangezien ik thuis woon viel dat natuurlijk ook mijn mama op. Ze maakte zich zorgen over het lange slapen en het sneller moe zijn. Ik zei dat de examens op school mij zo moe maakten, wat ik ook in eerste plaats dacht, maar omdat zo lang duurde en mijn mama meer en meer begon te geloven dat ik zwanger was, heeft zij een zwangerschaptest voor mij gekocht.

Ik was zelfverzekerd en zei nog: "Je zal wel zien dat het niks is en door de examens komt." 10 min later voelde ik de grond onder mijn voeten wegzinken. Het resultaat van de zwangerschapstest was positief! Ik dacht bij mezelf: "Dit kan toch niet? Hoe kan dit nu? Ik was altijd voorzichtig en ik nam altijd de pil. Ik ben nog maar 18 en nu al mama worden... Hoe moet ik daaraan beginnen?"

Aan andere kant voelde ik mij wel beetje blij met een klein mensje dat in mij groeide. Ik ga nu ontdekken hoe het is om een kindje in mijn buik te voelen groeien en hoe het is om straks echt een kindje van mezelf in mijn armen te houden. Het waren vooral in het begin gemengde gevoelens.

Mijn mama was in schok. Zij reageerde eerst heel boos. Na paar uurtjes, toen alles wat meer bezonken was, kwam ze met mij praten. Ze zei dat ze mij zou steunen waar ze kan en dat het mijn keuze is of ik voor het kindje wil gaan of niet. Ik was enorm blij met de steun die ik van mijn mama kreeg. Dat was een heel fijn gevoel dat ik er niet alleen voor stond! Maar ja, dat nam niet weg dat ik nog aan de papa van het kindje dat in mijn buik zat moest gaan vertellen dat ik zwanger was...

Mijn vriend wilde met me praten over ons. Hij wilde onze relatie een kans geven. Omdat ik wist dat ik zwanger van hem was wilde ik hem ook graag een kans geven. Het was tenslotte ons kindje in mijn buik. Ik hoopte zo samen een gelukkig gezinnetje te kunnen vormen.

Toen brak moment aan dat ik hem dit moest vertellen. Ik zei dat ik iets belangrijks te zeggen had en ik nam zijn hand. Ik legde zijn hand op mijn buik waarna ik zei: "ik ben zwanger". Hij keek verbaasd, maar was dol gelukkig.

Toen ik 3 maanden zwanger was sloeg mijn geluk om. Ik had net heel de familie verteld dat ik zwanger was. Een paar dagen na ik het mijn bompa vertelde, is mijn bompa overleden. Dat was een hele zware klap . Toch geloof ik ergens dat mijn bompa een soort engel is die nu over mij waakt en over mijn kindje in mijn buik.